Abstract:
ปัจจุบันประมวลรัษฎากรไม่ได้กำหนดมาตรการลงโทษสำหรับกรณีการกำหนดราคาโอนไว้โดยเฉพาะ และบทบัญญัติที่มีอยู่เดิมไม่มีประสิทธิภาพเพียงพอในการป้องปรามมิให้บริษัทที่มีความสัมพันธ์กันกำหนดราคาโอนคลาดเคลื่อน ในขณะเดียวกัน ผู้เสียภาษีที่กำหนดราคาโอนคลาดเคลื่อนโดยสุจริตไม่ได้รับความคุ้มครองตามบทบัญญัติในปัจจุบัน เนื่องจากไม่มีบทยกเว้นโทษให้โดยเฉพาะ ผู้เขียนจึงมุ่งที่จะศึกษาลักษณะของมาตรการลงโทษทางภาษีที่ดีและแนวคิดทางเศรษฐศาสตร์ในการกำหนดโทษ รวมทั้งศึกษาเชิงเปรียบเทียบเกี่ยวกับมาตรการลงโทษกรณีการกำหนดราคาโอนของประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศเกาหลีใต้ โดยหวังว่าผลการศึกษาจะเป็นประโยชน์ในการปรับปรุงและพัฒนามาตรการลงโทษทางภาษีเกี่ยวกับการกำหนดราคาโอนของประเทศไทยต่อไป จากการศึกษาพบว่า มาตรการลงโทษที่เกี่ยวกับการกำหนดราคาโอนแบ่งออกเป็นสองกรณี คือ มาตรการลงโทษกรณีผู้เสียภาษีไม่ส่งมอบเอกสารประกอบการกำหนดราคาโอน และมาตรการลงโทษกรณีผู้เสียภาษีชำระภาษีขาดไปเพราะกำหนดราคาโอนคลาดเคลื่อน ซึ่งประเทศสหรัฐอเมริกาและประเทศเกาหลีใต้กำหนดบทบัญญัติทั้งสองกรณีไว้โดยเฉพาะ แตกต่างจากประเทศไทยที่ใช้บทบัญญัติทั่วไป คือ มาตรา 35 และมาตรา 36 แห่งประมวลรัษฎากร สำหรับกรณีไม่ส่งมอบเอกสาร และมาตรา 22 และ 27 แห่งประมวลรัษฎากร สำหรับกรณีชำระภาษีขาด อย่างไรก็ดี การนำบทบัญญัติทั่วไปมาปรับใช้กับกรณีการกำหนดราคาโอนนั้น ขัดต่อหลักมาตรการลงโทษทางภาษีที่ดี อันประกอบไปด้วยความเป็นธรรม ความมีประสิทธิภาพ ความเข้าใจได้ง่ายและการบริหารจัดการได้ เมื่อมาตรการลงโทษตามประมวลรัษฎากรในปัจจุบันไม่สอดคล้องกับลักษณะของมาตรการลงโทษทางภาษีที่ดีเมื่อนำมาปรับใช้กับกรณีการกำหนดราคาโอน ผู้เขียนจึงเสนอให้มีการบัญญัติมาตรการลงโทษเกี่ยวกับการกำหนดราคาโอนไว้โดยเฉพาะโดยมุ่งเน้นให้เกิดความเป็นธรรมแก่ผู้เสียภาษี ก่อให้เกิดประสิทธิภาพและบริหารจัดการได้สำหรับรัฐ และเข้าใจได้ง่ายสำหรับทั้งเจ้าหน้าที่รัฐและผู้เสียภาษี
