Abstract:
ในปัจจุบันบทบัญญัติในเรื่องคำสั่งระหว่างพิจารณาในคดีอาญาคงบัญญัติไว้แต่เพียงสั้นๆ ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 196 ว่า “คำสั่งระหว่างพิจารณาที่ไม่ทำให้คดีเสร็จสำนวน ห้ามมิให้อุทธรณ์คำสั่งนั้นจนกว่าจะมีคำพิพากษาหรือคำสั่งในประเด็นสำคัญ และมีการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งนั้นด้วย” จากบทบัญญัติดังกล่าวนั้นหากพิจารณาแล้วจะเห็นว่าไม่ได้กล่าวถึงเรื่องดังต่อไปนี้ 1. นิยามความหมายของคำสั่งระหว่างพิจารณาในคดีอาญา 2. กระบวนการอุทธรณ์ คำสั่งระหว่างพิจารณาว่าด้วยการโต้แย้ง 3. การนำข้อยกเว้นในเรื่องการอุทธรณ์คำสั่งระหว่างพิจารณาในคดีแพ่งมาใช้บังคับ 4. ข้อยกเว้นในการอุทธรณ์คำสั่งระหว่างพิจารณาในคดีอาญา จากความไม่ชัดเจนดังกล่าวนี้ย่อมทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ตามมามากมาย เช่น ปัญหาในด้านการตีความ ปัญหาในด้านสิทธิและเสรีภาพของจำเลยที่ยังถูกคุมขังอยู่ในระหว่างพิจารณา ปัญหาความล่าช้าของคดีและการประวิงคดีของคู่ความ เป็นต้น ดังนั้นในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้จะศึกษาถึงแนวทางที่จะแก้ไขปัญหาต่างๆ ที่เกิดขึ้นดังกล่าว ทั้งนี้จะศึกษาในเชิงวิเคราะห์โดยมีการนำระบบกฎหมาย ปรัชญาและเจตนารมณ์ในการดำเนินคดีรวมทั้งแนวคิดของระบบกฎหมายต่างประเทศมาเป็นแนวทางในการแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายให้เกิดความชัดเจนซึ่งนำไปสู่การแก้ไขปัญหาดังกล่าวได้อย่างมีประสิทธิภาพ
