Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาปัญหาที่เกิดขึ้นจากการนำประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะค้ำประกันมาใช้บังคับกับหนังสือค้ำประกันที่ธนาคารออกเพื่อประกันหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ต่างประเทศ 2) วิเคราะห์คำขอให้ธนาคารออกหนังสือค้ำประกัน เพื่อหาความชัดเจนในการบังคับใช้คำขอออกหนังสือค้ำประกัน วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ เป็นวิจัยทางเอกสารเชิงคุณภาพ โดยศึกษาค้นคว้าตัวบทกฎหมาย ข้อมูลจากตำรา และบทความ เพื่อนำมาวิเคราะห์เกี่ยวกับปัญหาที่เกิดขึ้นในทางปฏิบัติของการออกหนังสือค้ำประกันของธนาคาร วิทยานิพนธ์นี้พบว่าประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ลักษณะค้ำประกัน ไม่เพียงพอและไม่เหมาะสมที่จะนำมาใช้บังคับกับการออกหนังสือค้ำประกันของธนาคารเพื่อประกันหนี้ให้แก่เจ้าหนี้ต่างประเทศ เพราะหากมีข้อต่อสู้ว่าหนังสือค้ำประกันตกเป็นโมฆะ จะทำให้ธนาคารไม่สามารถใช้สิทธิไล่เบี้ยให้ผู้ขอออกหนังสือค้ำประกันรับผิดชดใช้เงินคืนให้แก่ธนาคารได้ ธนาคารจึงต้องอาศัยคำขอออกหนังสือค้ำประกันเป็นเครื่องมือในการใช้สิทธิเรียกร้องให้ผู้ขอออกหนังสือค้ำประกันรับผิด อย่างไรก็ตาม ธนาคารก็อาจถูกผู้ขอออกหนังสือค้ำประกันยกข้อต่อสู้ได้ว่าธนาคารได้ชำระหนี้ไปตามอำเภอใจโดยรู้อยู่ว่าตนไม่มีความผูกพันที่จะต้องชำระเพราะหนังสือค้ำประกันดังกล่าวตกเป็นโมฆะ และเมื่อสัญญาคำขอออกหนังสือค้ำประกันเป็นสัญญาที่เกี่ยวเนื่องกับหนังสือค้ำประกันที่เป็นโมฆะ สัญญาคำขอออกหนังสือค้ำประกันก็ย่อมตกเป็นโมฆะด้วย ธนาคารจึงไม่มีสิทธิเรียกให้ผู้ขอออกหนังสือค้ำประกันรับผิดชดใช้เงินคืนให้แก่ธนาคารตามสัญญาคำขอออกหนังสือค้ำประกันได้ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ จึงเสนอแนะแนวทางในการแก้ปัญหาด้วยการเสนอแนวทางในการร่างสัญญาคำขอออกหนังสือค้ำประกัน โดยการเปลี่ยนชื่อสัญญาคำขอออกหนังสือค้ำประกันเป็นสัญญาตกลงชดใช้ค่าเสียหายสำหรับการออกหนังสือค้ำประกัน และกำหนดข้อตกลงไว้อย่างชัดเจนในสัญญาว่าสัญญาฉบับนี้มีลักษณะเป็นเอกเทศ แยกต่างหากจากสัญญาประธานและหนังสือค้ำประกันที่ธนาคารออก ตลอดจนมิได้มีลักษณะเป็นสัญญาอุปกรณ์ของสัญญาใด ๆ และกำหนดข้อตกลงเกี่ยวกับค่าเสียหายตามสัญญาฉบับนี้ว่าเป็นค่าเสียหายที่เกิดจากกรณีความเสียหายอย่างใดบ้าง เพื่อให้สัญญาคำขอออกหนังสือค้ำประกันมีความสมบูรณ์และมีผลบังคับได้
