Abstract:
ปัจจุบันมีการนำสิ่งแสดงตัวบุคคล (IDENTITY) ของผู้อื่นไปแสวงหาประโยชน์โดยทุจริต อย่างแพร่หลาย เนื่องจากการทำธุรกรรมต่างๆต้องการความสะดวกรวดเร็ว จึงกำหนดให้ผู้ทำ ธุรกรรมเพียงแต่แสดงสิ่งแสดงตัวบุคคลเพื่อยืนยันตัวบุคคลต่อผู้ที่ตนต้องการติดต่อด้วย การ แสวงหาประโยชน์จากสิ่งแสดงตัวบุคคลโดยทุจริตทำได้หลากหลายรูปแบบ เช่น นำบัตรประชาชน ผู้อื่นไปเปิดบัญชีธนาคารเพื่อใช้บริการบัตร นำกรมธรรม์ประกันสุขภาพของผู้อื่นไปใช้บริการทาง การแพทย์ เป็นต้น การกระทำดังกล่าวเป็นการนำข้อมูลแสดงตัวบุคคลของผู้อื่นไปอ้างต่อบุคคลที่ สามว่าตนคือบุคคลที่เป็นเจ้าของสิ่งแสดงตัวบุคคลหรือได้รับมอบอำนาจ โดยที่เจ้าของที่แท้จริง ไม่ได้รู้เห็นหรือยินยอมด้วย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อจะแสวงหาประโยชน์โดยทุจริต การกระทำที่ กล่าวมาข้างต้นสร้างความเสียหายแก่เจ้าของสิ่งแสดงตัวบุคคลและผู้อื่น กฎหมายอาญาของไทยไม่มีบทบัญญัติที่สามารถครอบคลุมความผิดหลักกับการกระทำ ความผิดอาญาที่เกี่ยวกับการแสวงหาประโยชน์จากแสดงตัวบุคคลของผู้อื่น เมื่อเกิดการกระทำ ดังกล่าวขึ้น จึงจำต้องนำบทบัญญัติในประมวลกฎหมายอาญา ประมวลกฎหมายแพ่งและ พาณิชย์และกฎหมายอื่นๆที่ใช้อยู่ในปัจจุบันเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับรูปแบบการแสวงหา ประโยชน์ดังกล่าวมาบังคับ
จากการศึกษาพบว่ากฎหมายที่มีอยู่ไม่มีความครอบคลุม เหมาะสม เพียงพอที่จะนำมาบังคับใช้กับการแสวงหาประโยชน์ได้ในทุกรูปแบบ ผู้วิจัยยังพบว่าในประเทศที่ ต้องการความสะดวกและความน่าเชื่อถือของสิ่งระบุตัวบุคคล ได้บัญญัติกฎหมายในรูปแบบที่ สามารถใช้ครอบคลุมพฤติกรรมที่เป็นการประทุษร้ายต่อสิ่งแสดงตัวบุคคลไว้อย่างรัดกุม ด้วยเหตุ นี้ประเทศไทยควรมีบทบัญญัติเฉพาะแก่การกระทำความผิดอาญาเกี่ยวกับการแสวงหาประโยชน์ จากสิ่งแสดงตัวบุคคลของผู้อื่นโดยทุจริตที่ครอบคลุมการกระทำความผิดดังกล่าวและควรกำหนด สิทธิเรียกค่าสินไหมทดแทนความเสียหายแก่เจ้าของสิ่งแสดงตัวบุคคล ผู้วิจัยจึงได้เสนอแนวทาง ในการบัญญัติกฎหมายและมาตรการทางกฎหมายไว้ในประมวลกฎหมายอาญา เพื่อให้การบังคับ ใช้กฎหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้มีประสิทธิภาพ
