Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาการเลิกจ้างที่เกิดขึ้นกับลูกจ้าง กรณีนายจ้างประสบปัญหาทางเศรษฐกิจว่า เมื่อนายจ้างประสบปัญหาทางเศรษฐกิจจะเลิกจ้างลูกจ้าง กฎหมายแรงงานที่ใช้อยู่ในปัจจุบันสามารถคุ้มครองลูกจ้างได้มากน้อยเพียงใด และศึกษาค้นคว้ากฎหมายแรงงานของต่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองลูกจ้างให้มีงานทำ กรณีนายจ้างประสบปัญหาทางเศรษฐกิจเพื่อหามาตรการและเสนอแนะแนวทางการแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับการคุ้มครองลูกจ้างให้มีงานทำ เพื่อปรับปรุงกฎหมายแรงงานต่อไป จากการศึกษาพบว่า เมื่อนายจ้างประสบปัญหาทางเศรษฐกิจจนไม่อาจดำเนินกิจการต่อไปได้ การเลิกจ้างเป็นการดำเนินการที่จำเป็นต้องทำ แต่มีนายจ้างบางส่วนที่อาศัยเหตุผลเกี่ยวกับปัญหาทางเศรษฐกิจ เลิกจ้างลูกจ้างทั้งๆที่ความจริง นายจ้างไม่ได้ประสบปัญหาทางเศรษฐกิจจริง ที่นายจ้างกระทำเช่นนี้ได้ เพราะกฎหมายแรงงานของประเทศไทยที่ใช้บังคับอยู่ในปัจจุบันยังไม่มีการกำหนดมาตรการทางกฎหมายในการป้องกันหรือหลีกเลี่ยงปัญหาการเลิกจ้างอย่างเหมาะสมและเป็นธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนายจ้างประสบปัญหาทางเศรษฐกิจ โดยกฎหมายแรงงานดังกล่าวมุ่งคุ้มครองลูกจ้างหลังจากการเลิกจ้างเท่านั้น เช่น การจ่ายค่าชดเชย การจ่ายสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า การจ่ายค่าจ้างสำหรับวันหยุดพักผ่อนประจำปีในปีที่เลิกจ้าง เป็นต้น แต่ไม่มีการบัญญัติกฎหมายคุ้มครองลูกจ้างก่อนการเลิกจ้าง ทำให้นายจ้างอ้างปัญหาทางเศรษฐกิจเลิกจ้างลูกจ้างได้โดยง่าย เพราะไม่มีการกำหนดให้นายจ้างปรึกษาหารือกับลูกจ้างหรือตัวแทนลูกจ้างก่อนการเลิกกิจการ ไม่มีการกำหนดให้นายจ้างต้องขออนุญาตเลิกจ้างจากเจ้าหน้าที่ของรัฐ รวมทั้งไม่ให้อำนาจเจ้าหน้าที่ของรัฐเข้าตรวจสอบเหตุผลในการเลิกจ้างลูกจ้างว่า เป็นดังที่นายจ้างอ้างจริงหรือไม่ เพียงใด และไม่มีการกำหนดมาตรฐานการคัดเลือกลูกจ้างที่ถูกเลิกจ้างไว้ ดังนั้น ควรแก้ไขเพิ่มเติมพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 และพระราชบัญญัติแรงงานสัมพันธ์ พ.ศ. 2518 ในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการให้ความคุ้มครองลูกจ้างให้มีงานทำ กรณีนายจ้างประสบปัญหาทางเศรษฐกิจ โดยกำหนดให้นายจ้างต้องขออนุญาตเลิกจ้างต่อพนักงานตรวจแรงงานและให้พนักงานตรวจแรงงานมีอำนาจในการตรวจสอบปัญหาทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นภายในสถานประกอบกิจการของนายจ้างและมีอำนาจอนุญาตให้นายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างได้ กำหนดมาตรการก่อนการเลิกจ้างหรือมาตรการขจัดหรือลดการเลิกจ้าง โดยให้รัฐเข้ามามีบทบาทในการช่วยเหลือนายจ้าง เพื่อให้นายจ้างคงสภาพการจ้างงานไว้ และกำหนดหลักเกณฑ์ในการคัดเลือกลูกจ้างที่ถูกเลิกจ้าง เพื่อให้เกิดการคุ้มครองที่เหมาะสมและเป็นธรรมแก่ลูกจ้างต่อไป
