Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามาตรการทางกฎหมายระหว่างประเทศ องค์กรระหว่างประเทศ ประสบการณ์การคุ้มครองสิทธิรับบริการสาธารณสุขของแรงงานต่างด้าวที่มีสถานะไม่ชอบด้วยกฎหมายในต่างประเทศเปรียบเทียบประเทศไทย ปัญหาทางกฎหมายในการคุ้มครองสิทธิรับบริการสาธารณสุขแก่คนต่างด้าวในประเทศไทยและผลกระทบที่เกิดขึ้น เพื่อให้ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับกับการคุ้มครองสิทธิแก่บุคคลเหล่านี้ที่เหมาะสมกับบริบทของประเทศไทย จากการศึกษา พบว่า สิทธิรับบริการสาธารณสุขเป็นสิทธิมนุษยชน ซึ่งในกฎหมายระหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนหลายฉบับมุ่งคุ้มครองมนุษย์ทุกคน แต่ระดับการคุ้มครองในแต่ละประเทศมีความแตกต่างกันตามบริบทของประเทศนั้นๆ กรณีประเทศไทยตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยไม่มีความชัดเจนเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิรับบริการสาธารณสุขแก่คนต่างด้าว เว้นแต่ กรณีการเจ็บป่วยฉุกเฉินจะได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติการแพทย์ฉุกเฉิน พ.ศ. 2551 และพระราชบัญญัติสถานพยาบาล พ.ศ. 2541 อย่างไรก็ตาม ยังไม่เพียงพอเมื่อพิจารณาจากความจำเป็นขั้นพื้นฐานในการดำรงชีวิตของมนุษย์คนหนึ่ง จึงส่งผลกระทบต่อปัญหาการจัดบริการสาธารณสุขและสุขภาพอนามัยในภาพรวมของประเทศ ดังนั้น จึงควรแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายหรือบัญญัติกฎหมายขึ้นใหม่เพื่อช่วยเหลือทางด้านสาธารณสุขแก่แรงงานต่างด้าวที่มีสถานะไม่ชอบด้วยกฎหมายโดยเฉพาะบริการสาธารณสุขขั้นพื้นฐานที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต เช่น การบริการสร้างเสริมสุขภาพ การป้องกันและควบคุมโรคติดต่อร้ายแรง บริการสุขภาพเด็กและหญิงตั้งครรภ์ การรักษาพยาบาลในระดับปฐมภูมิ การใช้สิทธิกรณีอุบัติเหตุฉุกเฉิน โดยอาจใช้เงื่อนไขของรายได้ เงื่อนไขการอาศัยอยู่จริง การร่วมจ่ายค่าบริการ เป็นเกณฑ์การพิจารณาในการเข้าถึงสิทธิ ทั้งนี้ ภายใต้การบังคับของกฎหมายว่าด้วยคนเข้าเมืองและกฎหมายว่าด้วยการทำงานของคนต่างด้าวประกอบด้วย
