Abstract:
เนื่องจากในช่วงระยะเวลาตั้งแต่ปี 2551-2558 พบว่ามีการกระทำในลักษณะแอบอ้างสถาบันพระมหากษัตริย์และสถาบันศาสนาเพื่อหาผลประโยชน์ในทางทรัพย์สินให้แก่ตนเป็นจำนวนมาก โดยในแต่ละคราวที่เกิดการกระทำผิดโดยการแอบอ้างขึ้นนั้น สังคมก็จะให้ความสนใจเป็นเป็นพิเศษเนื่องจากเป็นการกระที่มีลักษณะค่อนข้างร้าย เกิดความเสียหายมูลค่ามหาศาล ซึ่งตามประมวลกฎหมายอาญาไทยถือเป็นการกระทำความผิดฐานฉ้อโกงและมักมีการกระทำในลักษณะของการฉ้อโกง เมื่อศึกษาถึงวิธีการกระทำผิดดังกล่าวแล้ว สามารถเห็นได้ว่าการกระทำเหล่านี้เป็นการกระทำความผิดที่มีลักษณะร้ายแรง เนื่องจากการแอบอ้างสถาบันพระมหากษัตริย์และสถาบันศาสนานั้นแตกต่างจากการหลอกลวงด้วยวิธีการอื่น ความเชื่อในเรื่องสถาบันพระมหากษัตริย์และสถาบันศาสนาเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนในบางบุคคล จึงทำให้โอกาสที่ความผิดจะสำเร็จนั้นเกิดขึ้นได้โดยง่ายและผลที่เกิดจากการกระทำความผิดนั้นมักมีขนาดเป็นจำนวนเงินมหาศาล สร้างความเสียหายในทางทรัพย์ให้กับบุคคลอย่างใหญ่หลวง รวมถึงระบบเศรษฐกิจของประเทศ จึงเห็นควรกำหนดให้การกระทำในลักษณะนี้เป็นเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานฉ้อโกง เพื่อที่สามารถลงโทษผู้กระทำผิดให้หนักขึ้นได้ ในปัจจุบันเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานฉ้อโกงตามกฎหมายอาญาไทยปรากฎอยู่เพียงแค่ 2 เหตุเท่านั้น ได้แก่ อนุมาตรา 1 แสดงตนเป็นคนอื่นหรือ และ อนุมาตรา 2 อาศัยความเบาปัญญาของผู้ถูกหลอกลวงซึ่งเป็นเด็ก หรืออาศัย ความอ่อนแอทางจิตของผู้ถูกหลอกลวง จึงเห็นควรให้มีการใช้มาตรการทางอาญาในการกำหนดเหตุฉกรรจ์ในความผิดฐานฉ้อโกงเพิ่มเติม เพื่อเป็นการเพิ่มโทษสำหรับการกระทำความผิดให้สูงขึ้นซึ่งสามารถช่วยป้องการการกระทำความผิดที่จะเกิดขึ้นได้ โดยทำการศึกษาเรื่องทฤษฎีเหตุฉกรรจ์ ทฤษฎีการลงโทษและการศึกษาเทียบเคียงกฎหมายต่างประเทศเพื่อเป็นแนวทางวิเคราะห์ในการกำหนดเหตุฉกรรจ์
