Abstract:
ระบบริหารงานราชทัณฑ์ของประเทศไทยไม่เพียงแต่ประสบปัญหาผู้ต้องขังล้นเรือนจำ (Overcrowding) เท่านั้น แต่ยังประสบปัญหาการควบคุมผู้ต้องขังด้วย เนื่องจากการดำเนินนโยบายของรัฐที่มุ่งปราบปรามยาเสพติดอย่างจริงจัง ทำให้ผู้ต้องขังในคดีความผิดเกี่ยวกับยาเสพติดเข้ามาสู่เรือนจำมากขึ้น ประกอบกับลักษณะประชากรผู้ต้องขังที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม จากการประกอบอาชญากรรมที่ไม่ซับซ้อนมากนักแต่ปัจจุบันกลับมีการประกอบอาชญากรรมในลักษณะที่เป็นองค์กร (Organized Crime) มีพฤติการณ์ประกอบการกระทำความผิดที่ซับซ้อน อีกทั้งเทคโนโลยีในปัจจุบันที่พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว บางกรณีปรากฏว่ามีการใช้เทคโนโลยีอากาศยานไร้คนขับ (Unmanned Aerial Vehicle หรือ UAV) เป็นเครื่องมือเพื่อลักลอบนำยาเสพติดหรือสิ่งของต้องห้ามเข้าเรือนจำ แต่เมื่อพิจารณาถึงสภาพหรือลักษณะของเรือนจำที่ใช้ควบคุมผู้ต้องขังกลับไม่ได้ปรับปรุง เปลี่ยนแปลงให้เท่าทันและเหมาะสมกับลักษณะประชากรผู้ต้องขังที่เปลี่ยนแปลงไป ส่งผลให้การควบคุมผู้ต้องขังเหล่านั้นยังขาดประสิทธิภาพเพราะ ผู้ต้องขังมีช่องทางที่สามารถติดต่อกับบุคคลภายนอกเพื่อกระทำผิดกฎหมายและมีพฤติการณ์ใช้เรือนจำเป็นที่ประกอบอาชญากรรม หากพิจารณาการบริหารงานราชทัณฑ์ในต่างประเทศพบว่า ประเทศต่างๆ ประสบปัญหาการควบคุมผู้ต้องขังเช่นเดียวกัน จากการศึกษาพบว่า แต่ละประเทศเผชิญปัญหาและลักษณะผู้ต้องขังที่ยากแก่การควบคุมแตกต่างกันไป หน่วยงานราชทัณฑ์ในหลายประเทศจึงพยายามพิจารณาหามาตรการเพื่อจัดการควบคุมผู้ต้องขังที่ก่อปัญหาในลักษณะดังกล่าวให้มีประสิทธิภาพ มาตรการหนึ่งที่ได้รับความนิยมและแพร่หลายคือ การแยกควบคุมผู้ต้องขังที่สร้างปัญหาออกจากกลุ่มผู้ต้องขังทั่วไปและใช้เรือนจำความมั่นคงสูงสุด (Super Maximum Security Prisons) ผู้ต้องขังที่ถูกควบคุมในเรือนจำความมั่นคงสูงสุดจะถูกตัดหรือลดสิทธิประโยชน์ที่ผู้ต้องขังทั่วไปพึงได้รับ เพราะวัตถุประสงค์ของเรือนจำความมั่นคงสูงสุดเน้นการควบคุมผู้ต้องขังเป็นหลัก ดังนั้น บทบัญญัติบางประการของพระราชบัญญัติราชทัณฑ์ พ.ศ. 2560 จึงไม่อาจนำมาใช้กับการควบคุมผู้ต้องขังในเรือนจำความมั่นคงสูงสุดได้ กรณีจำต้องกำหนดหมวดเฉพาะของเรือนจำความมั่นคงสูงสุดขึ้นในพระราชบัญญัติราชทัณฑ์ พ.ศ. 2560 และใช้บทบัญญัติในหมวดอื่นเพียงเท่าที่ไม่ขัดกับบทบัญญัติเฉพาะในหมวดเรือนจำความมั่นคงสูงสุด
