Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ผู้เขียนมุ่งทำการศึกษาถึง การพิจารณาความรับผิดในทางละเมิดที่เกิดจากการกระทำโดยประมาทเลินเล่อของผู้ประกอบวิชาชีพการสัตวแพทย์ ซึ่งอาจเกิดปัญหาในการนำมาตรา 420 ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาปรับใช้ที่ยังคงขาดความชัดเจนในการพิจารณาถึงขอบเขตและมาตรฐานความระมัดระวังของวิชาชีพการสัตวแพทย์ นอกจากนั้นสัตว์ที่เลี้ยงเป็นเพื่อนถือเป็นสิ่งที่มีชีวิตแตกต่างจากทรัพย์ทั่ว ๆ ไป อันสามารถก่อให้เกิดความรัก ความผูกพันกับผู้เป็นเจ้าของได้ จึงมีข้อพิจารณาว่า การกำหนดค่าเสียหายให้กับสัตว์ที่เลี้ยงเป็นเพื่อนนั้นจะสามารถกำหนดค่าเสียหายในลักษณะใดได้บ้าง จากการศึกษาเปรียบเทียบกับกฎหมายของประเทศสหรัฐอเมริกาพบว่า การวินิจฉัยความรับผิดในทางละเมิดของผู้ประกอบวิชาชีพการสัตวแพทย์ตามมาตรา 420 ควรจะพิจารณาขอบเขตมาตรฐานความระมัดระวังของผู้ประกอบวิชาชีพการสัตวแพทย์ให้เป็นมาตรฐานเดียวกันทั่วทั้งประเทศ ซึ่งแนวปฏิบัติ (guideline) และ Protocol ที่ได้ถูกกำหนดขึ้นโดยสัตวแพทยสภาและสถานพยาบาลสัตว์จะช่วยให้ศาลสามารถพิจารณาถึงมาตรฐานความระมัดระวังในทางวิชาชีพได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ส่วนการกำหนดค่าเสียหายให้กับสัตว์ที่เลี้ยงเป็นเพื่อน เจ้าของสัตว์สามารถเรียกร้องได้แต่เฉพาะค่าเสียหายที่สามารถคำนวณเป็นเงินได้เท่านั้น ตามมาตรา 438 โดยสามารถทำการพิจารณาได้จากราคาตลาดหรือราคาที่แท้จริงของสัตว์ แต่สำหรับการเรียกร้องค่าเสียหายที่ไม่สามารถคำนวณเป็นเงินได้นั้นย่อมไม่สามารถที่จะกระทำได้แต่ประการใด ดังนั้น ผู้เขียนจึงมีข้อเสนอแนะว่า สัตวแพทยสภาควรกำหนดแนวปฏิบัติเพิ่มเติมขึ้นจากเดิมที่มีการกำหนดไว้เพียงสองเรื่องเท่านั้นและเนื่องจากการพิจารณาถึงมาตรฐานความระมัดระวังเป็นการพิจารณาตามทฤษฎีในทางภาวะวิสัย ศาลจึงอาจนำแนวปฏิบัติ หรือ Protocol มาใช้พิจารณาเป็นเกณฑ์มาตรฐานความระมัดระวังในทางวิชาชีพได้ด้วย สำหรับการกำหนดค่าเสียหายที่เกิดกับสัตว์ที่เลี้ยงเป็นเพื่อนนั้นสามารถพิจารณาได้จากราคาตลาดหรือราคาที่แท้จริงของสัตว์จากองค์ประกอบหลาย ๆ ประการ ซึ่งน่าจะเป็นแนวทางที่เหมาะสมในการเยียวยาความเสียหายให้กับเจ้าของสัตว์จากการสูญเสียสัตว์ที่เลี้ยงเป็นเพื่อน
