Abstract:
วิทยานิพนธ์นี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัญหาของมาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับความผิดฐานขับขี่รถชนแล้วหลบหนีและไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ของประเทศไทย รวมถึงศึกษาแนวคิด รูปแบบ และเนื้อหาของมาตรการในความผิดฐานดังกล่าวของต่างประเทศเพื่อนำมาวิเคราะห์เปรียบเทียบและนำเสนอแนะแนวทางที่เหมาะสมในการกำหนดมาตรการในประเทศไทย จากการศึกษาพบว่ากฎหมายและมาตรการที่นำมาบังคับใช้ในปัจจุบันยังไม่สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ในการลงโทษเพื่อป้องปรามยับยั้งการกระทำความผิดได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยเฉพาะบทกฎหมายหลัก คือ พระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 มาตรา 78 ไม่สามารถปรับใช้กับความผิดฐานขับขี่รถชนแล้วหลบหนีได้ครอบคลุมกับทุกกรณีที่เกิดขึ้น โดยจะนำมาปรับใช้ได้ต่อเมื่ออุบัติเหตุจากการขับขี่ยานพาหนะต้องเกิดขึ้นใน “ทาง” ตามนิยามที่กฎหมายกำหนดเท่านั้น อีกทั้งบทกำหนดโทษที่อยู่ในระดับต่ำเกินสมควรและไม่แบ่งแยกอัตราโทษตามระดับความร้ายแรงของความเสียหายที่เกิดขึ้น รวมทั้งมาตรการทางกฎหมายของประเทศไทยที่นำมาใช้ควบคู่กับการลงโทษทางอาญาก็ไม่อาจป้องปรามและลดมูลเหตุจูงใจที่ทำให้เกิดการหลบหนีไปได้ ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาข้างต้น ผู้ทำวิทยานิพนธ์จึงเสนอแนะให้ขยายนิยามของพื้นที่ที่เกิดการกระทำความผิดให้ครอบคลุมทุกสถานที่ที่เกิดอุบัติเหตุจากการขับขี่ยานพาหนะ นอกจากนี้ควรมีการแก้ไขเพิ่มเติมอัตราโทษในความผิดฐานดังกล่าวให้สูงขึ้น และแบ่งแยกอัตราโทษตามระดับความร้ายแรงของความเสียหายที่เกิดขึ้น รวมทั้งนำมาตรการพิเศษของต่างประเทศ อันได้แก่ มาตรการพักใช้หรือเพิกถอนใบอนุญาตขับขี่ มาตรการอบรมทดสอบผู้กระทำความผิด มาตรการไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว มาตรการทางประกันภัย มาตรการคุมประพฤติ และมาตรการลดโทษแก่ผู้กระทำความผิดที่ไม่หลบหนีและให้การช่วยเหลือผู้เสียหาย มาปรับใช้ให้เหมาะสมกับบริบทของสังคมไทย ซึ่งจะทำให้สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ในการป้องปรามยับยั้งการขับขี่รถชนแล้วหลบหนีและไม่แสดงตัวต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น
