Abstract:
ปัญหาในการเลือกกฎหมายที่จะบังคับกับสัญญาระหว่างประเทศเป็นปัญหาการขัดกันแห่งกฎหมายในส่วนที่เกี่ยวกับสัญญาที่มีมาเนิ่นนาน ซึ่งแต่ละรัฐก็ต่างพยายามที่จะหาทางแก้ไขปัญหาดังกล่าว หากแต่การที่แต่ละรัฐแยกกันแก้ปัญหา ทำให้ระบบการแก้ไขปัญหาการขัดกันแห่งกฎหมายเกี่ยวกับสัญญานั้นแตกต่างกันไปไม่เป็นระบบเดียวกันดังนั้นจึงมีการออกกฎหมายที่มีวัตถุประสงค์ในการสร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ในระบบการแก้ไขปัญหาในการเลือกกฎหมายที่จะบังคับกับสัญญาระหว่างประเทศ เพื่อสร้างระบบในการแก้ไขปัญหาในการเลือกกฎหมายที่จะบังคับกับสัญญาระหว่างประเทศให้เป็นระบบเดียวกันขึ้น หลักที่ถูกนำมาใช้ในการแก้ปัญหาในการเลือกกฎหมายที่จะบังคับกับสัญญาระหว่างประเทศหรือปัญหาการขัดกันแห่งกฎหมายในส่วนที่เกี่ยวกับสัญญาได้แก่ หลักการเลือกกฎหมายที่จะนำมาบังคับใช้แก่สัญญาโดยคู่กรณีเป็นผู้เลือกกฎหมายที่จะนำมาบังคับใช้แก่สัญญาที่ทำขึ้นหรือหลักเสรีภาพในการเลือกกฎหมายในสัญญาระหว่างประเทศ อันมีพื้นฐานมาจากหลักความศักดิ์สิทธิ์ในการแสดงเจตนาของคู่กรณี (Autonomy of the parties) การใช้หลักความศักดิ์สิทธิ์ในการแสดงเจตนาเลือกกฎหมายแม้ถูกนำมาใช้ในการแก้ปัญหาโดยองค์กรระหว่างประเทศหลายองค์กรที่เป็นการรวมกลุ่มเพื่อความร่วมมือด้านเศรษฐกกิจ แต่องค์กรระหว่างประเทศที่ทำได้สำเร็จอย่างเป็นรูปธรรมคือ EU ในรูปแบบ Rome I Regulation 2008 ซึ่งได้ใช้หลักความศักดิ์สิทธิ์ในการแสดงเจตนาแก้ปัญหากฎหมายขัดกันในสัญญาระหว่างประเทศ โดยวางระบบในการใช้ การแก้ปัญหา วิธีการเลือก ข้อจำกัด ขอบขตการใช้อย่างเป็นระบบ เมื่อหันมาพิจารณากฎหมายขัดกันของไทย พระราชบัญญัติว่าด้วยการขัดกันแห่งกฎหมาย พ.ศ. 2481 ถูกใช้มากว่า 70 ปีดังนั้นจึงมีจุดที่ล้าสมัย ไม่ชัดเจนอันควรปรับปรุงแก้ไข เพื่อให้การปรับปรุงแก้ไขกฎฆมายขัดกันของไทยจึงควรหาต้นแบบที่ประสพความสำเร็จมาเป็นแนวทางในการพัฒนา ผู้เขียนจึงเห็นว่า การศึกษา Rome I Regulation 2008 จะเป็นประโยชน์ในการพัฒนากฎหมายขัดกันของไทยในประเด็นสัญญาระหว่างประเทศ
