Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดของกฎหมายระหว่างประเทศเกี่ยวกับการใช้น้ำจากแม่น้ำระหว่างประเทศ ตามอนุสัญญาว่าด้วยกฎหมายเกี่ยวกับการใช้ลำน้ำระหว่างประเทศที่มิใช่เพื่อการเดินเรือ ค.ศ.1997เพื่อประเมินถึงผลดีและผลเสียในการเข้าร่วมเป็นภาคีอนุสัญญาฯ ของประเทศไทย อนุสัญญาว่าด้วยบทบัญญัติอันกล่าวถึงสิทธิหน้าที่และพันธกรณีต่างๆ ที่รัฐร่วมลำน้ำจะต้องปฏิบัติ เพื่อให้สามารถใช้ลำน้ำระหว่างประเทศให้เกิดประโยชน์สูงสุดและยั่งยืน บางถ้อยคำในบทบัญญัติดังกล่าวยังมีความคลุมเครือ ดังนั้น อาจเกิดปัญหาในทางปฏิบัติต่อรัฐลำน้ำในการปฏิบัติตามสิทธิ หน้าที่ และพันธกรณี ผู้เขียนมีความเห็นว่าสิทธิหน้าที่และพันธกรณีตามอนุสัญญา มีใจความสำคัญในบทบัญญัติที่คล้ายคลึงกับความตกลงความร่วมมือเพื่อการพัฒนาลุ่มแม่น้ำโขงอย่างยั่งยืน ค.ศ.1995 ประกอบกับแม่น้ำสาละวินมีเพียงประเทศจีน เมียนมาและประเทศไทยที่เป็นรัฐร่วมชายฝั่ง ซึ่งทั้งสามประเทศสามารถร่วมกันจัดทำความตกลงในการบริหารจัดการแม่น้ำโดยให้มีลักษณะเป็นความร่วมมือไตรภาคีได้ ดังนั้นหากพิจารณาถึงการใช้ประโยชน์ในแม่น้ำระหว่างประเทศของประเทศไทยในปัจจุบันประกอบกับข้อพิจารณาข้างต้นแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่ประเทศไทยจะต้องร่วมเป็นภาคีอนุสัญญาว่าด้วยกฎหมายเกี่ยวกับการใช้ลำน้ำระหว่างประเทศที่มิใช่เพื่อการเดินเรือ ค.ศ.1997
