Abstract:
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการบำบัดน้ำเสียปนเปื้อนน้ำมันจากชุมชนด้วยกระบวนการร่วมระหว่างโคอะเลสเซอร์และเมมเบรน การทดลองใช้น้ำเสียปนเปื้อนน้ำมันปาล์มสังเคราะห์ความเข้มข้น 0.5-2 กรัมต่อลิตร ใช้ตัวกลางพอลิโพรไพลีนแบบทรงกระบอกกลวงขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 7 มิลลิเมตร ยาว 10 มิลลิเมตร บรรจุในชั้นตัวกลางที่มีความหนา 3-10 เซนติเมตร เดินระบบโคอะเลสเซอร์แบบแนวตั้งและแนวนอนเป็นเวลา 120 นาที ด้วยความเร็วการไหล 6.1-18.9 เมตรต่อชั่วโมง จากการศึกษาผลกระทบของตัวแปร พบว่า การเพิ่มความเร็วการไหลทำให้ประสิทธิภาพของกระบวนการโคอะเลสเซอร์ทั้ง 2 แบบลดลง และการเพิ่มความหนาชั้นตัวกลางส่งผลให้ประสิทธิภาพการบำบัดเพิ่มขึ้นเฉพาะในโคอะเลสเซอร์แบบแนวตั้งเท่านั้น โดยสภาวะการเดินระบบที่เหมาะสมของโคอะเลสเซอร์ในการศึกษานี้ คือ ความเร็วการไหลของน้ำเสียที่ 6.1 เมตรต่อชั่วโมง และความหนาชั้นตัวกลางโคอะเลสเซอร์แบบแนวตั้ง 10 เซนติเมตร และแนวนอน 3 เซนติเมตร กระบวนการโคอะเลสเซอร์มีประสิทธิภาพในการกำจัดซีโอดีและความขุ่นของน้ำเสียปนเปื้อนน้ำมันสังเคราะห์สูงสุดที่ 71% และ 74% ตามลำดับ และเพิ่มขึ้นถึง 86% และ 99% หลังน้ำเสียผ่านกระบวนการอัลตราฟิลเตรชันเมมเบรน การบำบัดน้ำเสียปนเปื้อนน้ำมันจริงจากโรงอาหารด้วยกระบวนการร่วม พบว่า มีประสิทธิภาพในการกำจัดซีโอดีและความขุ่นที่ 97% และ 99% ตามลำดับ นอกจากนี้ ความเข้มข้นของน้ำเสียที่เพิ่มขึ้นส่งผลให้เมมเบรนเกิดการอุดตันเร็วขึ้นจึงต้องมีการล้างย้อนโดยการเป่าลมเป็นเวลา 5 นาที ซึ่งสามารถเพิ่มค่าฟลักซ์ของเมมเบรนจาก 30-40% เป็น 60-70% โดยสรุปแล้วข้อดีของกระบวนการร่วม คือ มีประสิทธิภาพสูงในการบำบัดน้ำเสียปนเปื้อนน้ำมันโดยไม่จำเป็นต้องใช้สารเคมี ทำให้มีต้นทุนในการเดินระบบต่ำ นอกจากนี้แนวคิดในการนำโคอะเลสเซอร์มาใช้ในการบำบัดขั้นต้นก่อนเข้าเมมเบรนยังทำให้ช่วยลดการอุดตันของเมมเบรน เป็นการเพิ่มอายุการใช้งานของเมมเบรนในการบำบัดน้ำเสียปนเปื้อนน้ำมัน
