การศึกษาเปรียบเทียบคำเลียนเสียงธรรมชาติในภาษาจีนและภาษาไทย

Abstract

การศึกษาวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาเปรียบเทียบคำเลียนเสียงธรรมชาติภาษาจีนและภาษาไทยใน 4 ประเด็น ได้แก่ หน่วยเสียงกับการสื่อความหมายในคำเลียนเสียงธรรมชาติ การซ้ำคำเลียนเสียงธรรมชาติ ความหมายของคำเลียนเสียงธรรมชาติ และหน้าที่ของคำเลียนเสียงธรรมชาติ จากการศึกษาพบว่าหน่วยเสียงทุกหน่วยในคำเลียนเสียงภาษาไทยสื่อความหมายของคำได้ แต่หน่วยเสียงในคำเลียนเสียงภาษาจีนส่วนใหญ่สื่อความหมายได้ ยกเว้นหน่วยเสียงวรรณยุกต์ การซ้ำคำเลียนเสียงภาษาจีนและภาษาไทยมีวิธีการซ้ำคำแบ่งเป็น 2 วิธีหลักเหมือนกันคือ ซ้ำทั้งหมด และซ้ำบางส่วน แต่มีรูปแบบการซ้ำไม่เหมือนกัน กล่าวคือการซ้ำคำคำเลียนเสียงภาษาจีนมี 6 รูปแบบ ได้แก่ รูปแบบA’A รูปแบบA’B’AB รูปแบบAA รูปแบบABAB/A’AA’A รูปแบบA’A’AA และรูปแบบABB การซ้ำคำเลียนเสียงภาษาไทยมี 6 รูปแบบ ได้แก่ รูปแบบA1A2 รูปแบบXA1XA2 รูปแบบAA รูปแบบABAB/A1A2A1A2 รูปแบบABCABC และรูปแบบA1A1A2A2 ความหมายของคำเลียนเสียงภาษาจีนและภาษาไทยส่วนใหญ่เหมือนกัน คิดเป็น 84% ของความหมายทั้งหมด ส่วนคำเลียนเสียงธรรมชาติที่มีในภาษาจีนแต่ไม่มีในภาษาไทยและคำเลียนเสียงที่มีในภาษาไทยแต่ไม่มีในภาษาจีนรวมกันมีเพียง 16% หน้าที่ของคำเลียนเสียงแบ่งเป็นหน้าที่ในระดับคำและหน้าที่ในระดับประโยค ในระดับคำ คำเลียนเสียงภาษาจีนเป็นส่วนประกอบของคำประสมหลายชนิดกว่าคำเลียนเสียงภาษาไทย คือ เป็นส่วนประกอบของคำนามประสม คำกริยาประสม และคำวิเศษณ์ประสม ขณะที่คำเลียนเสียงภาษาไทยเป็นส่วนประกอบของคำนามประสม และคำกริยาประสม ในระดับประโยค คำเลียนเสียงภาษาจีนทำหน้าที่เป็นหน่วยต่าง ๆ ในประโยคได้มากกว่าคำเลียนเสียงภาษาไทย คือทำหน้าที่เป็นหน่วยขยายกริยา หน่วยเสริมกริยา หน่วยขยายนาม หน่วยภาคแสดง หน่วยประธาน หน่วยกรรม และหน่วยอิสระ ส่วนคำเลียนเสียงภาษาไทยทำหน้าที่ในประโยคได้เหมือนคำเลียนเสียงภาษาจีน ยกเว้นหน่วยเสริมกริยา และหน่วยกรรม