ค่ากำลังแรงยึดแบบเฉือนระดับจุลภาคของคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้ที่ยึดได้ด้วยตัวเองต่อเนื้อฟัน เปรียบเทียบกับการใช้สารยึดติดประเภทโททอลเอทช์และออลอินวัน

Abstract

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบค่ากำลังแรงยึดแบบเฉือนต่อเนื้อฟันระหว่างการบูรณะด้วยคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้ที่ยึดได้ด้วยตัวเอง กับการบูรณะด้วยเรซินคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้แบบดั้งเดิมร่วมกับสารยึดติดประเภทโททอลเอทช์และออลอินวันก่อนและหลังผ่านกระบวนการแช่น้ำร้อนสลับเย็น โดยทำการศึกษาในฟันกรามแท้ซี่ที่สามที่ถูกถอนจำนวน 60 ซี่ แบ่งเป็น 3 กลุ่ม (กลุ่มละ 20 ซี่) กลุ่มที่ 1 บูรณะด้วยคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้ที่ยึดได้ด้วยตัวเอง กลุ่มที่ 2 บูรณะด้วยเรซินคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้แบบดั้งเดิมร่วมกับสารยึดติดประเภทโททอลเอทช์และออลอินวัน และกลุ่มที่ 3 บูรณะด้วยเรซินคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้แบบดั้งเดิมร่วมกับสารยึดติดประเภทออลอินวัน แล้วจึงแบ่งแต่ละกลุ่มเป็น 2 กลุ่มย่อย (กลุ่มละ 10 ซี่) คือกลุ่มที่ทำการทดสอบค่ากำลังแรงยึดภายหลังจากแช่น้ำ 24 ชั่วโมง และกลุ่มที่ทำการทำสอบค่ากำลังแรงยึดภายหลังผ่านกระบวนการแช่น้ำร้อนสลับเย็นจำนวน 5,000 รอบ จากนั้นทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ two-way analysis of variance (ANOVA) (p < 0.05) พบว่าการบูรณะด้วยเรซินคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้แบบดั้งเดิมร่วมกับสารยึดติดประเภทโททอลเอทช์มีค่ากำลังแรงยึดสูงกว่ากลุ่มอื่นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < 0.01) ในขณะที่ค่ากำลังแรงยึดของกลุ่มที่บูรณะด้วยเรซินคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้แบบดั้งเดิมร่วมกับสารยึดติดประเภทออลอินวันและกลุ่มที่บูรณะด้วยคอมโพสิตชนิดไหลแผ่ได้ที่ยึดได้ด้วยตัวเองไม่ต่างกัน ทั้งในกลุ่มที่ผ่านและไม่ผ่านกระบวนการแช่น้ำร้อนสลับเย็น และพบว่าการแช่น้ำร้อนสลับเย็นจำนวน 5,000 รอบไม่ส่งผลต่อค่ากำลังแรงยึดของวัสดุทั้งสามประเภท (p = 0.512)