Abstract:
ในปัจจุบันปัญหาการค้ามนุษย์เป็นปัญหาสำคัญที่ประเทศไทยและประชาคมโลกกำลังเผชิญอยู่ ดังนั้น เพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าวประเทศไทยจึงร่วมลงนามในอนุสัญญาสหประชาชาติเพื่อต่อต้านอาชญากรรมข้ามชาติที่จัดตั้งในลักษณะองค์กร ค.ศ.2000 และพิธีสารเพื่อป้องกัน ปราบปรามและลงโทษการค้ามนุษย์โดยเฉพาะผู้หญิงและเด็ก ซึ่งส่งผลให้ประเทศไทยจำเป็นต้องมีกฎหมายที่สอดคล้องกับอนุสัญญาฯและพิธีสารดังกล่าว ประเทศไทยจึงได้ประกาศใช้พระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์ พ.ศ.2551 ซึ่งตามพระราชบัญญัติดังกล่าวได้มีบทบัญญัติเกี่ยวกับหลักการสมคบกันกระทำความผิด (Conspiracy Principle) แต่พบว่าการนำหลักการสมคบกันกระทำความผิดมาใช้ในการป้องกันและปราบปรามกระทำความผิดเกี่ยวกับการค้ามนุษย์ต้องประสบกับปัญหาและอุปสรรคในการบังคับใช้หลักการดังกล่าว ในเรื่องต่อไปนี้ คือ ปัญหาการตีความเรื่องขอบเขตของการตกลงกัน การกำหนดลักษณะนิยามความหมายของการค้ามนุษย์ ที่ยังไม่ชัดเจนเพียงพอ, ปัญหาในด้านรูปแบบและวิธีการของการกระทำความผิดเกี่ยวกับการค้ามนุษย์ เนื่องจากหลักการสมคบกันกระทำความผิดเป็นมาตรการทางกฎหมายซึ่งมีวัตถุประสงค์หลักในการนำมาใช้ในการปราบปรามอาชญากรรมที่กระทำโดยองค์กรอาชญากรรม (Organized Crime) ในขณะที่การกระทำความผิดเกี่ยวกับการค้ามนุษย์ของไทยมิได้มีรูปแบบและลักษณะการกระทำความผิดที่ดำเนินการโดยองค์กรอาชญากรรมเพียงอย่างเดียว ปัญหาประการสุดท้ายคือ ปัญหาและอุปสรรคในเรื่องพยานหลักฐาน การรับฟัง และการชั่งน้ำหนักพยานหลักฐานในการกระทำความผิดเกี่ยวกับการค้ามนุษย์ ซึ่งการแสวงหาพยานหลักฐานโดยตรงเป็นไปได้ยาก ดังนั้น จึงเห็นสมควรให้มีแนวทางและมาตรการเพิ่มเติมเพื่อช่วยแก้ไขปัญหาและอุปสรรคจากการนำหลักการสมคบกันกระทำความผิดมาใช้ ทั้งนี้ เพื่อให้การป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ จึงมุ่งศึกษาวิเคราะห์ปัญหาและอุปสรรคในการนำหลักการสมคบกันกระทำความผิด (Conspiracy Principle) มาใช้ในการป้องกันและปราบปรามการกระทำความผิดเกี่ยวกับการค้ามนุษย์ เพื่อแสวงหาแนวทางในการแก้ไขปัญหาและลดอุปสรรคในการนำหลักการสมคบกันกระทำความผิดมาบังคับใช้ของประเทศไทย
