Abstract:
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบกลวิธีการเผชิญปัญหารวมทั้งปัจจัยที่ส่งผลต่อกลวิธีการเผชิญปัญหาของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ในวิทยาลัยสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่างจาก 6 สถาบันการศึกษา จำนวน 432 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล และแบบวัดการเผชิญปัญหา นำข้อมูลมาวิเคราะห์โดย วิเคราะห์ค่าสถิติพื้นฐาน เช่น ค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน One way ANOVA และ Independence – Sample t-Test ผลการวิจัยพบว่า 1. โดยภาพรวมนักศึกษาชั้นปีที่ 1 ส่วนใหญ่ใช้กลวิธีการเผชิญปัญหาแบบมุ่งจัดการกับปัญหา แบบแสวงหาการสนับสนุนทางสังคม และแบบหลีกหนีในระดับปานกลาง (ร้อยละ 70.4, 70.4 และ 68.3 ตามลำดับ) 2. เพศหญิงใช้กลวิธีการเผชิญปัญหาแบบมุ่งจัดการกับปัญหา มากกว่าเพศชายที่ระดับนัยสำคัญ p<.05. 3. สาขาวิชาช่างอุตสาหกรรมใช้กลวิธีการเผชิญปัญหาแบบแสวงหาการสนับสนุนทางสังคมและแบบหลีกหนีสูงกว่าสาขาคหกรรมและอื่นๆ ที่ระดับนัยสำคัญ p<.05. 4. นักศึกษาที่ครอบครัวมีความสัมพันธ์แบบรักใคร่กันดีมีคะแนนค่าเฉลี่ยของกลวิธีการเผชิญปัญหาด้านแสวงหาการสนับสนุนทางสังคมต่ำกว่าคอบครัวที่มีความสัมพันธ์แบบทะเลาะกันบ่อยๆ นอกจากนี้นักศึกษาที่ครอบครัวมีความสัมพันธ์แบบทะเลาะกันบ่อยๆยังมีคะแนนค่าเฉลี่ยของกลวิธีการเผชิญปัญหาด้านแสวงหาการสนับสนุนทางสังคมสูงกว่าครอบครัวที่มีความสัมพันธ์แบบราบรื่นพอสมควรและแบบต่างคนต่างอยู่ที่ระดับนัยสำคัญ p<.05.
5. นักศึกษาที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูแบบปกป้องมากใช้กลวิธีการเผชิญปัญหาแบบแสวงหาการสนับสนุนทางสังคมสูงกว่านักศึกษาที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลย นอกจากนี้นักศึกษาที่ได้รับการเลี้ยงดูแบบปล่อยปละละเลยมีคะแนนค่าเฉลี่ยของกลวิธีการเผชิญปัญหาแบบแสวงหาการสนับสนุนทางสังคมต่ำกว่านักศึกษาที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูแบบควบคุมหรือเข้มงวดและให้อิสระอีกด้วย ที่ระดับนัยสำคัญ p<.05
