Abstract:
วิทยานิพนธ์นี้ศึกษาถึงข้อจำกัดการสู่ธุรกิจโลจิสติกส์ของคนต่างด้าวเฉพาะใน 4 ประเภท ได้แก่ การขนส่งทางถนน การจัดหาสินค้า คลังสินค้า และศูนย์กระจายสินค้า เนื่องจากคนต่างด้าวมีข้อจำกัดการเข้าสู่ธุรกิจโลจิสติกส์ดังกล่าวหลายประการ ทั้งข้อจำกัดทางกฎหมายที่ใช้บังคับต่อกิจการโดยทั่วไป และข้อจำกัดทางกฎหมายที่ใช้บังคับเฉพาะประเภทธุรกิจและข้อจำกัดทางกฎหมายอื่นที่มีผลต่อการประกอบธุรกิจของคนต่างด้าว ในขณะเดียวกัน ประเทศไทยอาจต้องเปิดเสรีการค้าบริการตามพันธะกรณีตามความตกลงระหว่างประเทศที่ดำเนินการอยู่ อันจะทำให้มีการผ่อนคลายข้อจำกัดการเข้าสู่ธุรกิจโลจิสติกส์ของคนต่างด้าวมากขึ้น จากการวิเคราะห์การเข้าธุรกิจโลจิสติกส์ 4 ประเภทดังกล่าว พบว่ามีข้อจำกัดในการเข้าสู่ธุรกิจของคนต่างด้าวมากน้อยแตกต่างกันไปตามแต่ละประเภทธุรกิจ บางธุรกิจคนต่างด้าวไม่สามารถประกอบการได้เลย ทำให้มีการหลีกเลี่ยงกฎหมายโดยให้บุคคลสัญชาติไทยถือหุ้นแทน และวิธีการอื่น การขาดกฎหมายส่งเสริมและกำกับการประกอบธุรกิจโลจิสติกส์ และการขาดหน่วยงานกลางที่รับผิดชอบก็เป็นข้อจำกัดหลักอีกประการหนึ่ง จากข้อจำกัดการเข้าสู่ธุรกิจของคนต่างด้าว และปัญหาการหลีกเลี่ยงกฎหมาย จึงได้เสนอแนวทางการแก้ปัญหาดังกล่าวโดยการปรับปรุงและพัฒนากฎหมาย ดังนี้ (1) แก้ไขพระราชบัญญัติการประกอบธุรกิจของคนต่างด้าว (2) แก้ไขกฎเกณฑ์ตามกฎหมายเฉพาะ (3) เพิ่มการส่งเสริมการลงทุนในกิจการโลจิสติกส์ (4) ควรมีหน่วยงานที่รับผิดชอบด้านการประกอบธุรกิจโลจิสติกส์ (5) นำกฎหมายแข่งขันทางการค้ามาใช้บังคับ และ(6) ออกกฎหมายพิเศษมาส่งเสริมและกำกับการประกอบธุรกิจโลจิสติกส์