Abstract:
ศึกษาพัฒนาการทางภาษาในเรื่องเล่าของเด็กไทย 4 กลุ่มอายุคือ 4 6 9 และ 11 ปีโดยเปรียบเทียบกับผู้ใหญ่ โดยศึกษาใน 3 แง่มุม คือ ศึกษาลักษณะของความซับซ้อนทางวากยสัมพันธ์อันประกอบด้วยความสัมพันธ์เชิงระบบกับความสัมพันธ์เชิงโครงสร้าง ศึกษาการผสานกันทางไวยากรณ์จากหน่วยซับซ้อน และศึกษาสหสัมพันธ์ระหว่างพัฒนาการด้านความซับซ้อนทางวากยสัมพันธ์กับการผสานกันทางไวยากรณ์ พบว่าชนิดของคำและจำนวนที่ปรากฏในอนุพากย์ รวมถึงจำนวนอนุพากย์ในหน่วย คือ ศึกษาลักษณะของความซับซ้อนทางวากยสัมพันธ์อันประกอบด้วยความสัมพันธ์เชิงลดหลั่นของอนุพากย์ในหน่วยซับซ้อนนั้นมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นในกลุ่มอายุที่มากขึ้น และเด็กวัย 9 และ 11 ปี มีลักษณะหลายประการใกล้เคียงกับผู้ใหญ่มากกว่าเด็กวัย 4 และ 6 ปี ความสัมพันธ์ระหว่างความซับซ้อนทางวากยสัมพันธ์และการผสานกันทางไวยากรณ์ได้ทดสอบแบบสองทางในรูปของเมตริกสหสัมพันธ์ระหว่างค่าความซับซ้อนทางวากยสัมพันธ์และค่าการผสานกันทางไวยากรณ์ทุกกลุ่มอายุ พบว่ามีความสัมพันธ์เชิงบวกหรือแปรผันตามกันที่ 0.54 (p < 0.01) ผลการวิจัยช่วยให้ความกระจ่างว่าความซับซ้อนทางวากยสัมพันธ์และการผสานกันทางไวยากรณ์นับเป็นลักษณะที่สะท้อนพัฒนาการทางภาษาของเด็กได้
