Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีจุดประสงค์ในการศึกษาถึงปัญหาทางกฎหมายในการให้ความคุ้มครองงานอันมีลิขสิทธิ์บนเครือข่ายอินเตอร์เน็ตในบริบทของการแลกเปลี่ยนข้อมูล จากการศึกษาพบว่าการสนับสนุน หรือการให้ความช่วยเหลือของผู้ให้บริการ online เช่น การจัดเตรียมรายการสารบบงานลิขสิทธิ์ หรือการจัดเตรียมโปรแกรมการแลกเปลี่ยนข้อมูลให้แก่ผู้ใช้บริการของตนนั้นยังไม่ถือเป็นการละเมิดลิขสิทธิ์โดยตรงและโดยอ้อมตามที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 แต่อย่างใด ดังนั้น ประเทศไทยจึงควรมีบทบัญญัติเฉพาะที่กำหนดขอบเขตความรับผิดชอบให้แก่ผู้ให้บริการ online ทั้งหลายไว้อย่างชัดแจ้งเพื่อเป็นมาตรฐานในการพิจารณาของศาล อย่างไรก็ดีปัจจุบันยังไม่มีความจำเป็นจะต้องแก้ไขพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เนื่องจากยังคงมีหลักเกณฑ์ที่สอดคล้องกับอนุสัญญาเบอร์นและข้อตกลงทริปส์ ส่วนประเด็นเรื่องขอบเขตของ "การใช้อย่างเป็นธรรมเพื่อประโยชน์ส่วนตัว" ซึ่งถือเป็นข้อยกเว้นการละเมิดลิขสิทธิ์นั้นควรได้รับการพิจารณาอย่างรอบคอบ โดยศาลควรใช้ดุลพินิจอย่างในการพิจารณาขอบเขตของ "การใช้เพื่อประโยชน์ส่วนตัว" เพื่อคุ้มครองสิทธิอันชอบด้วยกฎหมายของเจ้าของลิขสิทธิ์ นอกจากนี้ในประเด็นเรื่องการสืบพยานหลักฐาน และการบังคับตามผลของคำพิพากษาในคดีละเมิดลิขสิทธิ์บนเครือข่ายอินเตอร์เน็ตซึ่งมีเกี่ยวข้องกับต่างประเทศนั้นยังขาดกลไกที่มีประสิทธิภาพ ดังนั้นเจ้าของลิขสิทธิ์จึงควรคำนึงถึงปัญหาสองประการดังกล่าวด้วย เพราะถึงแม้จะมีคำพิพากษาแล้วก็ตาม เจ้าของลิขสิทธิ์ก็อาจไม่ได้รับการชดใช้ค่าเสียหายอย่างเหมาะสม
