Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาจีนด้านไวยากรณ์การใช้คำ และการเขียนตัวอักษรจีนของนิสิตสังกัดสาขาวิชาภาษาจีน ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะอักษรศาสตร์ชั้นปีที่ 3 และ 4 ปีการศึกษา 2543 และ 2544 เพื่อให้ทราบถึงลักษณะที่เป็นบัญหาและ จุดบกพร่องต่าง ๆ ในการใช้ภาษาจีนของนิสิตไทย จากการวิจัยนั้นพบว่าข้อผิดพลาดต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนั้นมีสาเหตุสำคัญสี่ประการคือ ประการแรก นิสิตไม่สามารถแยกประเภทของคำชนิดต่าง ๆ ในภาษาจีนได้ จึงเกิดข้อผิดพลาดในเรื่องการใช้คำผิดประเภท ประการที่สอง นิสิตใช้ความเคยชินในการใช้ภาษาไทยมาแปลภาษาจีนแบบตรงตัวจึง ก่อให้เกิดข้อผิดพลาดในการเรียงลำดับคำในประโยค ประการที่สาม ในภาษาจีนมีวิธีการใช้คำและโครงสร้างประโยคที่ซับช้อน ประการที่สี่ เกิดจากการละเลยวิธีการเขียนตัวอักษรที่ถูกต้อง จึงก่อให้เกิดปัญหาการเขียนตัวอักษรผิด วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้แบ่งข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาจีนด้านไวยากรณ์ การใช้คำ และการเขียนตัวอักษรจีนออกเป็นสี่ประเภท ได้แก่ ข้อผิดพลาดในการใช้คำแท้ ข้อผิดพลาดในการใช้คำไม่แท้ ข้อผิดพลาดในด้านรูปประโยค และ ข้อผิดพลาดในการเขียนตัวอักษรจีน ผู้วิจัยพบว่านิสิตมีข้อผิดพลาดในการใช้คำไม่แท้มากที่สุดถึง 35 % อันดับที่สองคือ ข้อผิดพลาดในการใช้คำแท้ 30 % อันดับที่สามคือ ข้อผิดพลาดในการเขียนตัวอักษรจีน 18 % และอันดับสุดท้ายคือข้อผิดพลาดในด้านรูปประโยค 17 %
