ความสัมพันธ์ระหว่างความละอายต่อตนเอง ความเมตตากรุณาต่อตนเอง สติและปัญหาด้านจิตใจ ของนิสิตระดับปริญญาตรี

อธิวัฒน์ ยิ่งสูง

dc.contributor.advisor	สมบุญ จารุเกษมทวี
dc.contributor.author	อธิวัฒน์ ยิ่งสูง
dc.contributor.other	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. คณะจิตวิทยา
dc.date.accessioned	2020-04-05T04:58:21Z
dc.date.available	2020-04-05T04:58:21Z
dc.date.issued	2562
dc.identifier.uri	http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/64649
dc.description	วิทยานิพนธ์ (ศศ.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2562
dc.description.abstract	การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา ความสัมพันธ์ระหว่างการละอายต่อตนเอง การเมตตากรุณาต่อตนเอง สติ และปัญหาด้านจิตใจของนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรี กลุ่มตัวอย่างคือ นิสิตระดับปริญญาตรี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ทั้งเพศชาย และเพศหญิงที่สนใจเข้าร่วมการวิจัยจำนวน 224 คน มีอายุเฉลี่ยเท่ากับ 19.42 ปี (SD = 1.24) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ 1. มาตรวัดภาวะซึมเศร้า ความวิตกกังวล ความเครียด 2. มาตรวัดประสบการณ์การละอายต่อตนเอง 3. มาตรวัดการเมตตากรุณาต่อตนเอง 4. มาตรวัดสติ วิเคราะห์ข้อมูลโดยค่าสถิติสหสัมพันธ์แบบเพียรสัน และการวิเคราะห์การถอดถอยแบบพหุคูณ ผลการวิจัยพบว่า 1. การละอายต่อตนเองมีสหสัมพันธ์ทางบวกกับปัญหาด้านจิตใจของนิสิตนักศึกษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับต่ำกว่า .01 (r = .664, p < .01) 2. การเมตตากรุณาต่อตนเองมีสหสัมพันธ์ทางลบกับปัญหาด้านจิตใจของนิสิตนักศึกษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับต่ำกว่า .01 (r = -.394, p < .01) 3. สติมีสหสัมพันธ์ทางลบกับปัญหาด้านจิตใจของนิสิตนักศึกษาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับต่ำกว่า .01 (r = -.493, p < .01) 4. การละอายต่อตนเอง การเมตตากรุณาต่อตนเอง และสติสามารถร่วมกันทำนายปัญหาด้านจิตใจของนิสิตนักศึกษาได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ และอธิบายความแปรแปรวนของปัญหาด้านจิตใจได้ร้อยละ 52.5 (R2 = .525, p < .001) โดยตัวแปรที่สามารถทำนายปัญหาจิตใจได้มากที่สุด คือ การละอายต่อตนเอง (β = .552, p < .001) และรองลงมา คือ การเมตตากรุณาต่อตนเอง (β = .270, p < .001)
dc.description.abstractalternative	The Research aimed to study aimed to examine the relationships among self–shame, self–compassion, mindfulness and psychological distress in undergraduate students. Participant were 224 undergraduate students in Chulalongkorn University. Their mean age was 19.42 (SD = 1.24) years old. Measures were 1. Depression Anxiety Stress Scale 2. Experience of Shame Scale 3. Self–Compassion Scale 4. Freiburg Mindfulness Inventory. Pearson’s product-moment correlation and multiple linear regression were used to analyses the data. Findings reveal: 1. Self–shame are positively and significantly correlated with psychological distress in undergraduate students (r = .664, p < .01). 2. Self–compassion are negatively and significantly correlated with psychological distress in undergraduate students (r = -.394, p < .01). 3. Mindfulness are negatively and significantly correlated with psychological distress in undergraduate students (r = -.493, p < .01). 4. Self–shame, self–compassion, and mindfulness is able to predict psychological distress in undergraduate students and account for 52.5 percent of the total of variance of psychological distress (R2 = .525, p < .001). The most significant predictors of psychological distress is self–shame (β = .552, p < .001) followed by self–compassion (β = .270, p < .001).
dc.language.iso	th
dc.publisher	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
dc.relation.uri	http://doi.org/10.58837/CHULA.THE.2019.774
dc.rights	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
dc.subject	ความละอาย
dc.subject	เมตตาและกรุณา
dc.subject	Shame
dc.subject	Compassion -- Religious aspects -- Buddhism
dc.subject.classification	Psychology
dc.title	ความสัมพันธ์ระหว่างความละอายต่อตนเอง ความเมตตากรุณาต่อตนเอง สติและปัญหาด้านจิตใจ ของนิสิตระดับปริญญาตรี
dc.title.alternative	Relationships among self-shame, self-compassion, mindfulness and psychological distress in undergraduate students
dc.type	Thesis
dc.degree.name	ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต
dc.degree.level	ปริญญาโท
dc.degree.discipline	จิตวิทยา
dc.degree.grantor	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
dc.email.advisor	Somboon.J@Chula.ac.th
dc.identifier.DOI	10.58837/CHULA.THE.2019.774