Abstract:
ปัจจุบันประเทศไทยยังไม่กฎหมายให้ความคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านในประเทศไทยอย่างแท้จริง ทั้งนี้เพราะกฎกระทรวงฉบับที่ 9 ลงวันที่ 14 กันยายน พ.ศ. 2542 ได้บัญญัติไว้อย่างชัดเจนว่างานที่รับไปทำที่บ้านนั้นไม่อยู่ภายใต้บังคับของพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงานตามพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 เป็นผลให้ผู้รับงานไปทำที่บ้านนั้นไม่อยู่ภายใต้บังคับของประราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 ผู้เขียนจึงได้ทำการศึกษาถึงสภาพและปัญหาในการทำงานที่รับไปทำที่บ้านและได้ดำเนินการศึกษาวิจัยภาคสนามเฉพาะงานที่รับไปทำที่บ้าน ผลจากการศึกษาพบว่าการที่ไม่มีกฎหมายให้ความคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านในประเทศไทยอย่างแท้จริงส่งผลให้ผู้รับงานไปทำที่บ้านไม่ได้รับความคุ้มครองในเรื่องค่าจ้าง กล่าวคือ ได้รับค่าจ้างที่ต่ำมากได้รับค่าจ้างช้ากว่ากำหนด ถูกหักค่าจ้างหรือถูกปรับอย่างไม่ยุติธรรม หรือไม่ได้รับค่าจ้างเลย และยังไม่ไห้รับความคุ้มครองทางด้านสวัสดิการสุขภาพอนามัยและความปลอดภัยจากการทำงานที่รับไปทำที่บ้าน เช่น มีเวลาพักผ่อนน้อยไม่มีอุปกรณ์ในการบ้องกันอันตรายจากการทำงาน ไม่ได้รับค่าทดแทนและการรักษา พยาบาลอันเกิดจากการเจ็บป่วยหรือประสบอุบัติเหตุจากการทำงานที่รับไปทำ ที่บ้าน เป็นต้นและเมื่อพิจารณาอนุสัญญาฉบับที่ 177 และข้อแนะฉบับที่ 184ขององค์การแรงงานระหว่างประเทศว่าด้วยงานที่รับไปทำที่บ้าน ประกอบกับกฎหมายเกี่ยวกับงานที่รับไปทำที่บ้านของประเทศฟิลิปปินส์ประเทศออสเตรเลีย ประเทศอาร์เจนติน่า และประเทศญี่ปุ่นแล้วพบว่า บทบัญญัติ ดังกล่าวได้ให้ความคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านไว้อย่างชัดเจน จึงเห็นไห้ว่ากฎหมายระหว่างประเทศและกฎหมายต่างประเทศได้ให้ความสำคัญและปกป้องสิทธิของผู้รับงานไปทำที่บ้านซึ่งถือว่าเป็นผู้ใช้แรงงานประเภทหนึ่ง ผู้เขียนเห็นว่าเพื่อเป็นการให้ความคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านในประเทศไทย จึงควรมีการบัญญัติกฎหมายคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านไว้โดยเฉพาะ เพราะงานที่รับไปทำที่บ้านเป็นงานที่มีลักษณะพิเศษแตกต่างจากการจ้างแรงงานทั่วไป และเพื่อให้ได้ผลอย่างแท้จริงควรกำหนดกฎหมายเป็นมาตรฐานขั้นต่ำไว้อย่างกว้าง ๆ แต่ชัดเจน เพื่อให้กฎหมายมีความยืดหยุ่นสามารถบังคับใช้กับงานที่รับไปทำที่บ้านได้อย่างถูกต้องเหมาะสมแท้จริง
