การพักบังคับชำระหนี้ในการฟื้นฟูกิจการ

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ มุ่งศึกษาถึงรูปแบบและขอบเขตของการพักบังคับชำระหนี้ แนวความคิดพื้นฐานของการกำหนดขอบเขตการพักบังคับชำระหนี้ และปัญหาที่เกิดขึ้นจากการบังคับใช้การพักบังคับชำระหนี้ในการฟื้นฟูกิจการของประเทศไทยตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 ตลอดจนเสนอแนะแนวทางแก้ไขปัญหาและกำหนดขอบเขตของการบังคับใช้การพักบังคับชำระหนี้ในการฟื้นฟูกิจการของไทยให้มีความเหมาะสมและเป็นธรรม เพื่อบังคับใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพและสามารถป้องกันหรือเยียวยาความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการบังคับใช้มาตรการดังกล่าวได้ ผลจากการศึกษาและวิเคราะห์พบว่า การพักบังคับชำระหนี้เป็นมาตรการทางกฎหมายที่จำเป็นต้องมีขึ้นเพื่อเอื้ออำนวยให้การฟื้นฟูกิจการของลูกหนี้ประสบความสำเร็จ แต่บทบัญญัติในเรื่องการพักบังคับชำระหนี้ในการฟื้นฟูกิจการของประเทศไทยตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 ยังไม่มีบทบัญญัติที่รับรองว่าสิทธิของเจ้าหนี้มีประกันที่มีอยู่ตามกฎหมายก่อนที่ลูกหนี้จะเข้าฟื้นฟูกิจการจะไม่ถูกทำลายหรือทำให้ลดน้อยถอยลงจากการที่ลูกหนี้เข้าฟื้นฟูกิจการไม่มีหลักเกณฑ์ที่แน่นอนในการกำหนดว่าการกระทำใดเป็นการกระทำที่จำเป็นเพื่อให้การดำเนินการค้าปกติของลูกหนี้สามารถดำเนินต่อไปได้ รวมถึงหลักเกณฑ์ในการก่อหนี้ การให้ความคุ้มครองผู้ที่ได้รับความเสียหายจากการกระทำการใด ๆ ที่ก่อให้เกิดภาระในทรัพย์สินอันเป็นการกระทำที่จำเป็นเพื่อให้การดำเนินการค้าปกติของลูกหนี้สามารถดำเนินต่อไปได้ตลอดจนหลักเกณฑ์ในการพิจารณาคดีความรับผิดในค่าเสียหายอันเกิดจากการฝ่าฝืนข้อห้ามของการพักบังคับชำระหนี้ เพื่อให้การพักบังคับชำระหนี้มีขอบเขตที่ชัดเจน มีความเหมาะสมและเป็นธรรมแก่ทุกฝ่าย ตลอดจนสามารถป้องกันหรือเยียวยาความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการบังคับใช้มาตรการดังกล่าวได้ ผู้วิจัยจึงเสนอแนวทางการปรับปรุงแก้ไขเพิ่มเติมบทบัญญัติในเรื่องการพักบังคับในการฟื้นฟูกิจการตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 ดังนี้ 1. มีบทบบัญญัติที่กำหนดให้ความเสียหายอันเกิดจากความล้มเหลวของการให้ความคุ้มครองสิทธิของเจ้าหนี้มีประกันอย่างเพียงพอให้เป็นหนี้ลูกหนี้ต้องชำระก่อนหนี้อื่น โดยจัดให้อยู่ในลำดับเดียวกันกับหนี้ค่าใช้จ่ายชองเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ในการจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 มาตรา 130 (2) 2. มีบทบัญญัติที่กำหนดตัวอย่างของการกระทำและหลักเกณฑ์ในพิจารณาว่าการกระทำใดเป็นการกระทำที่จำเป็นเพื่อให้การดำเนินการค้าปกติของลูกหนี้สามารถดำเนินต่อไปได้ ตลอดจนกำหนดรูปแบบและระดับในการก่อหนี้เพื่อนำมาใช้ในกิจการในระหว่างการดำเนินกิจการตามปกติของลูกหนี้ก่อนที่จะเริ่มการฟื้นฟูกิจการตามแผน 3. มีบทบัญญัติที่ให้สิทธิแก่เจ้าหนี้หรือผู้ที่ได้รับความเสียหายจากการกระทำการใด ๆ ที่ก่อให้เกิดภาระในทรัพย์สินอันเป็นการกระทำที่จำเป็นเพื่อให้การดำเนินการค้าปกติของลูกหนี้สามารถดำเนินต่อไปได้ ในการร้องของให้ศาลมีคำสั่งห้ามมิให้กระทำการดังกล่าวหรือมีคำสั่งตามที่เห็นสมควรเพื่อคุ้มครองประโยชน์ของเจ้าหนี้หรือผู้ที่ได้รับความเสียหายหากการกระทำการใด ๆ ที่ก่อให้เกิดภาระในทรัพย์สินนั้น เป็นการเสียเปรียบหรือขาดทุน หรือเป็นการดำเนินอย่างไม่เหมาะสมหรือไม่ประสบความสำเร็จ หรือมิให้ความคุ้มครองสิทธิของเจ้าหนี้มีประกันอย่างเพียงพอ 4. มีบทบัญญัติที่กำหนดให้ศาลที่รับคำร้องขอฟื้นฟูกิจการมีอำนาจพิจารณาคดีความรับผิดในค่าเสียหายอันเกิดจากการฝ่าฝืนข้อมห้ามของการพักบังคับชำระหนี้ได้ในฐานะเป็นคดีแพ่งที่เกี่ยวพันกับคดีล้มละลาย ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลล้มละลายและวิธีพิจารณาคดีล้มลลาย พ.ศ. 2542