Abstract:
ธุรกิจแชร์ลูกโซ่ เป็นอาชญากรรมทางเศรษฐกิจในรูปแบบของการระดมทุนนอกระบบประเภทหนึ่งที่สร้างความเสียหายแก่เศรษฐกิจของประเทศเป็นอย่างมาก ทั้งนี้เพื่อเป็นการแก่ไขปัญหาด้งกล่าวประเทศไทยจึงได้ตราพระราชกำหนดการกู้ยืมเงินที่เป็นการฉ้อโกงประชาชน พ.ศ. 2527 ขึ้น และได้แก้ไขเพิ่มเติมใน พ.ศ. 2534 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อวางมาตรการปราบปรามและเพื่อคุ้มครองประโยชน์ของประชาชน วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงรูปแบบของธุรกิจแชร์ลูกโซ่ หลักเกณฑ์ทางสบัญญัติและขอบเขตการบังคับใช้พระราชกำหนดการกู้ยืมเงินที่เป็นการฉ้อโกงประชาชน พ.ศ. 2527 แก่ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2534 และระเบียบคำสั่งที่เกี่ยวข้อง ตลอดจนแนวปฏิบัติในการดำเนินคดีกู้ยืมเงินที่เป็นการฉ้อโกงประชาชน รวมทั้งปัญหาและอุปสรรคในการบังคับใช้กฎหมายกับธุรกิจแชร์ลูกโซ่ จากการศึกษาค้นคว้าพบว่า การบังคับใช้พระราชกำหนดการกู้ยืมเงินที่เป็นการฉ้อโกงประชาชน พ.ศ. 2527 แก่ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2534 กับธุรกิจแชร์ลูกโซ่นั้น มีปัญหาและข้อขัดข้องหลายประการที่ทำให้การบังคับใช้กฎหมายขาดประสิทธิภาพ กล่าวคือ ปัญหาด้านกฎหมาย ปัญหาด้านการดำเนินคดี ปัญหาด้านพนักงานเจ้าหน้าที่และปัญหาด้านประชาชนผู้ถูกกฎหมายใช้บังคับ จากปัญหาดังกล่าว ผู้เขียนได้เสนอแนวทางในการแก้ไขเพิ่มเติมพระราชกำหนดการกู้ยืมเงินที่เป็นการฉ้อโกงประชาชน พ.ศ. 2527 โดยการเพิ่มข้อสันนิษฐานความผิดของผู้ให้เช่าอาคารสถานที่ที่มีส่วนรู้เห็นในการกระทำความผิดให้รับผิดเท่าตัวการ เพิ่มบทบัญญัติให้มีการสั่งจ่ายรางวัลให้แก่ประชาชนผู้ชี้เบาะแสเพิ่มอัตราโทษปรับให้เหมาะสมกับความเสียหายที่เกิดขึ้น และให้แก่ไขถ้อยคำในมาตรา 12 และมาตรา 14 และได้เสนอให้แก่ไขเพิ่มเติมกฎหมาย ระเบียบ คำสั่งที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้เกิดความชัดเจนในทางปฏิบัติ รวมทั้งเสนอให้นำวิธีการเพื่อความปลอดภัยประเภทการห้ามประกอบอาชีพบางอย่างตามมาตรา 50 ของประมวลกฎหมายอาญาและมาตรการคุมประพฤตินิติบุคคลมาใช้คับการลงโทษกรณีนิติบุคคลกระทำความผิด นอกจากนี้ยังได้เสนอให้นำมาตรการอื่น ๆ มาใช้เป็นมาตรการเสริม เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพในการป้องกันและปราบปรามธุรกิจแชร์ลูกโซ่
