Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาอำนาจหน้าที่ในการจัดการทรัพย์สินของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ตามกฎหมายล้มละลาย ภายหลังที่ลูกหนี้เป็นบุคคลล้มละลาย สิทธิการจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ถูกจำกัดและมีการตั้งบุคคลภายนอกเข้ามาทำหน้าที่และใช้อำนาจเสมือนเป็นตัวลูกหนี้ ดังนั้นเพื่อให้การจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้มีประสิทธิภาพต้องอาศัยบุคคลที่มีความรู้เป็นพิเศษนอกจากความรู้ทางด้านกฎหมายแต่เพียงด้านเดียว จากการศึกษาพบว่าการจัดการทรัพย์สินในคดีล้มละลายนั้นยังมีอุปสรรคบางประการ ทั้งนี้เนื่องมาจาก (1) เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์มีจำนวนไม่เพียงพอเมื่อเทียบกับปริมาณคดีที่มีมากขึ้น (2) ลักษณะของกิจการที่ล้มละลายมีความสลับซับซ้อนมากขึ้นและ (3) ทุนทรัพย์ของแต่ละคดีมีจำนวนสูงมากขึ้น ดังนั้นเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ซึ่งเป็นบุคคลที่มีบทบาทสำคัญที่สุดในการบริหารจัดการกิจการต่าง ๆ รวมถึงการบังคับคดีล้มละลายให้สำเร็จลุล่วงตามวัตถุประสงค์ของกฎหมายล้มละลายอาจมีศักยภาพไม่เพียงพอในการ กระทำดังกล่าว ไม่ว่าจะเป็นการขาดความรู้ความสามารถในศาสตร์แขนงอื่น ๆ เช่น การเงิน, การบัญชี เป็นต้น รวมถึงจำนวนเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ที่จะปฏิบัติงานมีจำนวนไม่เพียงพอ นอกจากนี้การรวมกิจการต่าง ๆ ของลูกหนี้ในคดีล้มละลายให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์แต่เพียงผู้เดียวมีอำนาจในการบริหารจัดการ อาจไม่ก่อประโยชน์สูงสุดให้แก่เจ้าหนี้ในการได้รับชำระหนี้จากกองทรัพย์สินของลูกหนี้ได้ การศึกษาวิจัยยังพบอีกว่าพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483ไม่ได้มีข้อกำหนดเป็นการเฉพาะเจาะจงว่าเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์จะต้องเป็นเจ้าพนักงานของรัฐเท่านั้น ตังนั้นการแต่งตั้งหรือมอบหมายให้เอกชนเข้ามาบริหารจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ในคดีล้มละลายในฐานะที่เป็นเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์อาจเป็นทางเลือกที่เหมาะสมในการแก้ไขปัญหา ต่าง ๆ ข้างต้นได้ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้เสนอให้มีการแก้ไขแนวทางในการแก้ไขพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 ดังต่อไปนี้ 1. ให้มีข้อกำหนดให้มีการแต่งตั้งเอกชนเข้ามาจัดการทรัพย์สินในคดีล้มละลายในฐานะที่เป็นเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ 2. เอกชนดังกล่าวข้างต้นมีคุณสมบัติต่าง ๆ ตามที่กฎหมายกำหนด โดยข้อกำหนดเรื่องคุณสมบัตินั้นอาจประกาศในรูปของกฎกระทรวงก็ได้ 3. กำหนดลักษณะของอำนาจและหน้าที่ ที่จะมอบหมายให้เอกชนเช่นว่านั้นดำเนินการ 4. กำหนดค่าธรรมเนียมที่เป็นธรรมสำหรับการปฏิบัติหน้าที่ของเอกชนดังกล่าว
