Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ ศึกษาเกี่ยวกับการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยาน โดยจะศึกษาถึงข้อพิจารณาตามกฎหมายลักษณะพยานหลักฐาน เนื่องจากการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยานนั้นเป็นวิธีการหนึ่งในการที่จำนำตัวผู้กระทำความผิดมาลงโทษ แต่ผู้ต้องหาที่ถูกกันไว้เป็นพยานนั้นก็เป็นผู้ร่วมกระทำความผิดเหมือนกัน จึงเกิดปัญหาและอุปสรรคในทางกฎหมายลักษระพยานว่า การรับฟังถ้อยคำของบุคคลที่ถูกกันไว้เป็นพยานจะรับฟังได้มากน้อยเพียงใด เพราะบุคคลเหล่านั้นได้ชื่อว่าเป็นพยานซัดทอด ซึ่งโดยหลักแล้วพยานซัดทอดนี้ จะมีน้ำหนักน้อย จะต้องฟังประกอบพยานหลักฐานอื่นจึงจะลงโทษจำเลยได้ หรือในกรณีที่พยานมาเบิกความในชั้นศาลแต่พยานกลับคำ หรือเบิกความไปในทางที่ไม่เป็นประโยชน์กับฝ่ายโจทก์ ศาลก็จะต้องรับฟังด้วยความระมัดระวัง โดยศาลอาจจะนำคำให้การของพยานที่ได้ให้ไว้ในชั้นสอบสวนมาใช้ในชั้นศาล รวมทั้งรับฟังประกอบกับพยานแวดล้อมอื่น ๆ ด้วย เพื่อที่จะได้ลงโทษจำเลยได้ นอกจากนั้น วิทยานิพนธ์ฉบับนี้จะได้ศึกษาในเรื่องการนำผู้ต้องหาที่ถูกกันไว้เป็นพยานแล้วไปเบิกความในชั้นศาล แต่ในระหว่างรอที่จะสืบพยานนั้น อาจจะต้องใช้ระยะเวลานาน เนื่องจากศาลยูติธรรม ที่จะต้องพิจารณาพิพากษาเป็นจำนวนมาก ทำให้พยานที่ถูกกันไว้เกิดความไม่มั่นใจหรืออาจจะคิดว่าตัวเองจะไม่ได้รับความปลอดภัยในระหว่างที่รอสืบพยาน ดังนั้นจึงเห็นสมควรที่จะต้องมีมาตรการในการให้ความคุ้มครองพยาน ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองพยานในคดีอาญา พ.ศ.2546 และยังรวมไปถึงการนำประมวลกฎหมาย วิธีพิจารณาความอาญาที่ได้แก้ไขใหม่ในเรื่องการสืบพยานล่วงหน้า ทั้งก่อนฟ้องคดีและภายหลังฟ้องคดีมาศึกษาในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ด้วย ซึ่งอาจจะทำให้พยานเกิดความมั่นใจได้ว่าตนเองจะไต้รับความคุ้มครองและปลอดภัย อย่างดีที่สุด เมื่อได้มีการศึกษาค้นคว้าถึงปัญหาในการกันผู้ต้องหาไว้เป็นพยานในทางกฎหมายลักษณะพยานที่มีอยู่หลายประการแล้ว ก็จะทำให้พนักงานสอบสวนและพนักงานอัยการสามารถนำวิธีการนี้มาใช้ให้ไต้ผลอย่างเต็มที่ ซึ่งย่อมจะทำให้การทำงานของพนักงานสอบสวนและพนักงานอัยการมีประสิทธิภาพดียิ่งขึ้น
