Abstract:
ปัจจุบันกิจการโรงแรมรวมถึงกิจการให้บริการสถานที่พักแรมชั่วคราวประเภทต่าง ๆ ได้เข้ามามีส่วนสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับประชาชนและมีบทบาทต่อการพัฒนาและส่งเสริมการท่องเที่ยวของประเทศมากขึ้น รัฐจึงควรมีมาตรการในการที่จะควบคุมดูแลกิจการดังกล่าวให้มีการบริการที่เป็นมาตรฐาน เพื่อความปลอดภัยและคุ้มครองประชาชนหรือผู้เข้าไปใช้บริการ วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีความมุ่งหมายที่จะศึกษาและวิเคราะห์กฎหมายที่เกี่ยวกับกิจการโรงแรมว่ามีความเหมาะสมสอดคล้องกับสภาพสังคมในปัจจุบันหรือไม่เพียงใด และมีอุปสรรคหรือข้อจำกัดในการที่จะพัฒนาส่งเสริมการประกอบกิจการนั้นอย่างไรบ้าง เพื่อหาแนวทางปรับปรุงแก้ไขต่อไป และจากการศึกษาพบว่ากฎหมายที่เกี่ยวข้องกับกิจการโรงแรมโดยเฉพาะ พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2478 มีบทบัญญัติที่ไม่สอดคล้องกับสภาพการประกอบกิจการโรงแรมในปัจจุบัน เช่น กฎเกณฑ์เกี่ยวกับขั้นตอนการขอใบอนุญาตมีความยุ่งยากและอัตราโทษตํ่าเกินไป อีกทั้งกฎหมายยังไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควรในการควบคุมหรือจัดระเบียบสถานที่พักแรมชั่วคราวประเภทอื่น ๆ ที่มีลักษณะการให้บริการคล้ายคลึงกันกับโรงแรม เช่น เกสท์เฮาส์ ทั้งนี้เนื่องมาจากการกำหนดมาตรฐานหรือเกณฑ์การให้ใบอนุญาตประกอบกิจการและระเบียบปฏิบัติอื่น ๆ ที่เป็นอุปสรรค ทำให้ผู้ประกอบกิจการเหล่านั้นไม่สามารถปฏิบัติตามได้จึงเกิดความพยายามหลีกเลี่ยงกฎหมายและทำให้รัฐไม่สามารถเข้าไปควบคุมดูแลได้ ดังนั้น จากผลการศึกษาผู้เขียนจึงเห็นสมควรที่จ ะให้มีการแก้ไขกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับกิจการโรงแรม คือ ควรมีการปรับปรุงแก้ไขกฎเกณฑ์ในพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ.2478 และกฎหมายอื่นที่เกี่ยวข้อง เช่น กฎหมายควบคุมอาคาร กฎหมายการสาธารณสุข ให้มีลักษณะที่เอื้ออำนวยให้ผู้ประกอบกิจการโรงแรมหรือสถานที่พักชั่วคราวในทำนองเดียวกันนี้ สามารถปฏิบัติตามได้ โดยการกำหนดประเภทและมาตรฐานเกี่ยวกับลักษณะการให้บริการสถานที่ตั้ง ขนาด และสิ่งอำนวยความสะดวกของโรงแรมให้สอดคล้องกับลักษณะและสภาพของโรงแรมแต่ละประเภทเพื่อให้กิจการเหล่านี้เข้ามาอยู่ภายใต้การควบคุมดูแลของรัฐได้
