Abstract:
วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาข้อผิดพลาดในการใช้ภาษาจีนในด้านไวยากรณ์และการใช้คำของนิสิตสังกัดวิชาภาษาจีน คณะอักษรศาสตร์ชั้นปีที่ 3 และ 4 ปีการศึกษา 2541 เพื่อให้ทราบถึงลักษณะเฉพาะในภาษาจีนที่ยาก และ เป็นปัญหาในการทำความเข้าใจสำหรับนิสิตไทย จากการวิจัยพบว่าข้อผิดพลาดต่างๆ ที่เกิดขึ้นนั้นมีสาเหตุสำคัญสองประการคือ ประการแรก นิสิตนำความเคยชินในการใช้ภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาแม่ไปใช้ในภาษาจีน จากตัวอย่าข้อผิดพลาดจะเห็นได้ว่านิสิตแปลตรงตัวจากภาษาไทยเป็นภาษาจีนจนก่อให้ เกิดข้อผิดพลาดต่างๆ ขึ้นมากมาย เช่น การใช้คำผิดประเภท การใช้คำไม่รับกัน การเรียงลำดับคำโดยนำหน่วยขยายวางไว้ข้างหลังหน่วยหลัก ซึ่งในภาษาจีนจำเป็นต้องวางไว้ข้างหน้าหน่วยหลัก การเรียงลำดับคำบอกสถานที่และเวลาจากหน่วยเล็กไปหน่วยใหญ่ ทั้งที่ในภาษาจีนจำเป็นต้องเรียงจากหน่วยใหญ่ไปหาหน่วยเล็ก เป็นต้น ประการที่สอง เกิดจากการที่ในภาษาจีนมีโครงสร้างทางไวยากรณ์บางอย่างที่มีข้อจำกัดในการใช้ที่ซับซ้อน เช่น โครงสร้างประโยค bǎ คำแยกสมาน การวางตำแหน่งคำบอกสถานที่หรือเวลาเมื่อใช้กับคำกริยาในประโยค การใช้คำ le เป็นต้น วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้แบ่งข้อผิดพลาดในด้านไวยากรณ์และการใช้คำออกเป็นลามประเภท ได้แก่ ข้อผิดพลาดในการใช้คำแท้ ข้อผิดพลาดในการใช้คำไม่แท้ และ ข้อผิดพลาดในด้านรูประโยค โดยพบว่านิสิตมีข้อผิดพลาดในด้านรูปประโยคมากที่สุดถึง 41% รองลงมาคือข้อผิดพลาดในการใช้คำแท้ 33% และ การใช้คำไม่แท้ 26%
