Abstract:
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ เพื่อศึกษามารดา 2 กลุ่มที่มีรูปแบบของเวลาในการทำงานที่แตกต่างกันคือ กลุ่มของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน และกลุ่มของพนักงานภาคพื้นดิน โดยเปรียบเทียบคะแนนของปฏิสัมพันธ์ที่มารดาแสดงต่อทารก พัฒนาการโดยรวมของทารก และปริมาณเวลาในการเลี้ยงดูทารก ของมารดาทั้งสองกลุ่ม กลุ่มตัวอย่าง คือ มารดาและทารก จำนวน 60 คู่ โดยมารดาเป็นพนักงานของบริษัทการบินไทย จำกัด มหาชน อายุ 27-40 ปี มีบุตรคนแรกอายุ 7-18 เดือน เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบประเมินพัฒนาการโดยรวมของทารก (Denver II : Frankenberg & Dodds, 1990) แบบประเมินปฏิสัมพันธ์ที่มารดาแสดงต่อทารก (Nursing Child Assessment Teaching Scales : Barnard, 1978) และแบบสัมภาษณ์มารดา การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติแบบ T-Test และการวิเคราะห์สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน ผลการวิจัยพบว่าคะแนนปฏิสัมพันธ์โดยรวมที่มารดาแสดงต่อทารก ของมารดาที่เป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน และมารดาที่เป็นพนักงานภาคพื้นดิน ไม่แตกต่างกัน นอกจากนี้ผลการวิจัยยังพบว่าปริมาณเวลาในการเลี้ยงลูกทารก ของมารดาที่เป็นพนักงานต้อนรับนเครื่องบิน และมารดาที่เป็นพนักงานภาคพื้นดินไม่แตกต่างกัน และทารกของมารดาทั้ง 2 กลุ่ม มีพัฒนาการโดยรวมอยู่ในระดับปกติเหมือนกัน และจากการวิจัย ไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างคะแนนปฏิสัมพันธ์ที่มารดาแสดงต่อทารก กับปริมาณเวลาที่ใช้ในการเลี้ยงดูทารก
