การพัฒนารูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียนเพื่อสัมฤทธิผลของสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ในสถาบันราชภัฏ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อสังเคราะห์แนวคิด ทฤษฎีต่างๆ เกี่ยวกับสภาพแวดล้อมในห้องเรียนเพื่อสัมฤทธิผลของสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ 2. พัฒนารูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่ส่งเสริมสัมฤทธิผลของสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ 3. ทดสอบรูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่ส่งเสริมสัมฤทธิผลของสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ 4. เสนอรูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่ส่งเสริมสัมฤทธิผลของสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ รูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วยตัวแปรแฝง 6 ตัว และตัวแปรสังเกตได้19 ตัว กลุ่มตัวอย่างเป็นอาจารย์และนักศึกษาภาคปกติ ชั้นปีที่ 3 ในหลักสูตร 4 ปีของสถาบันราชภัฏ ประจำปีการศึกษา 2543 จำนวนกลุ่มตัวอย่างละ 382 คน เครื่องมือที่ใช้ตรวจสอบความตรงของรูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียน ประกอบด้วยแบบสอบถามอาจารย์ 1 ฉบับ และแบบสอบถามนักศึกษา 1 ฉบับ วิเคราะห์ข้อมูลเบื้องต้นของกลุ่มตัวอย่างและลักษณะการแจกแจงตัวแปร โดยหาค่าสถิติพื้นฐาน ตรวจสอบความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ด้วย โปรแกรมลิสเรส 8.3 ผลการวิจัยสรุปได้ว่า องค์ประกอบของสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่ส่งเสริมสัมฤทธิผลของสมรรถภาพด้านการเรียนรู้มี 5 ด้านได้แก่ ผู้สอน รูปแบบการสอน บรรยากาศในห้องเรียนผู้เรียนและแบบการเรียน ผู้สอนมีอิทธิพลต่อสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ของผู้เรียน โดยส่งผ่านรูปแบบการสอน บรรยากาศในห้องเรียนและแบบการเรียน ซึ่งบรรยากาศในห้องเรียน รูปแบบการสอนและแบบการเรียนเป็นองค์ประกอบที่มีความสัมพันธ์กัน รูปแบบสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่พัฒนาขึ้น มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์อยู่ในเกณฑ์ดี กล่าวคือ ตัวแปรในโมเดลสามารถอธิบายค่าความแปรปรวนของตัวแปรสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ได้ร้อยละ 97 ข้อเสนอแนะจากผลการวิจัย มีดังนี้ 1. ผู้สอนควรกำหนดรูปแบบการสอน และบรรยากาศห้องเรียนที่เอื้ออำนวยต่อการ พัฒนาผู้เรียน เพื่อให้ผู้เรียนได้รับการพัฒนาให้มากที่สุด เพราะผลจากการวิจัยพบว่า รูปแบบการสอนและบรรยากาศในห้องเรียนมีอิทธิพลต่อสมรรถภาพด้านการเรียนรู้ 2. ผู้บริหารสถาบันอุดมศึกษาควรพัฒนาอาจารย์ในด้านคุณลักษณะด้านวิชาชิพ เพราะเป็นคุณลักษณะที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนานักศึกษา 3. ผู้สอนควรกำหนดสภาพแวดล้อมในห้องเรียนเพื่อพัฒนาให้นักศึกษาเกิดคุณลักษณะ ที่พึงประสงค์อื่นๆ