Abstract:
การศึกษาครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่นของผู้ป่วยจิตเภทก่อนและหลังการใช้โปรแกรมการจัดการอาการหูแว่ว กลุ่มตัวอย่างคือผู้ป่วยจิตเภทจำนวน 20 คน ซึ่งคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงตามคุณสมบัติที่กำหด เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาได้แก่โปรแกรมการจัดการอาการหูแว่ว สำหรับผู้ป่วนจิตเภท และแบบสัมภาษณ์ลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่ว ซึ่งได้ตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 3 ท่านและหาค่าความเที่ยงของแบบสัมภาษณ์ลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่ว ได้ค่าความเที่ยงเท่ากับ .83 วิเคราะห์ข้อมูลโดยสถิติทดสอบที(paired t-test) ผลการศึกษาที่สำคัญ สรุปได้ดังนี้ ลักษณะและความรุนแรงของอาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภทหลังได้รับโปรแกรมการจัดการอาการหูแว่ว น้อยกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ ระดับ .05
