มาตรการทางกฎหมายในการจัดการสวนป่ายั่งยืนในประเทศไทย

Abstract

การจัดการสวนป่าในปัจจุบันมีการจัดการที่ไม่ยั่งยืน แสดงให้เห็นจากนโยบายป่าไม้แห่งชาติ พ.ศ. 2528 และพระราชบัญญัติสวนป่า พ.ศ. 2535 เน้นทางด้านเศรษฐกิจและสังคมแต่ละเลยแนวทางด้านสิ่งแวดล้อม ซึ่งไม่สอดคล้องตามหลักการพัฒนาอย่างยั่งยืน ปัญหาการจัดการสวนป่าที่ไม่ยั่งยืนตามนโยบายป่าไม้แห่งชาติ พ.ศ. 2528 ที่ไม่มีการจัดการสวนป่าอย่างยั่งยืนเพราะไม่สามารถแก้ไขปัญหาการขาดแคลนไม้ ความไม่ชัดเจนและไม่สามารถแปลงนโยบายไปสู่การปฏิบัติได้ และพระราชบัญญัติสวนป่า พ.ศ. 2535 มีปัญหามากมาย เช่น ปัญหาความไม่หลากหลายทางชีวภาพในสวนป่า การขึ้นทะเบียนสวนป่าที่ไม่ใช่ไม้หวงห้าม การปลูกป่าในที่ดินที่มีใบอนุญาตให้แผ้วถางป่า การยกเว้นค่าภาคหลวง ค่าธรรมเนียมและค่าบำรุงป่า ฯลฯ และให้ความสำคัญแก่การจัดสวนป่าด้านการค้าและสังคม ยังขาดมาตรการจัดสวนป่าด้านสิ่งแวดล้อม ดังนั้น แนวทางการจัดการสวนป่าอย่างยั่งยืนในประเทศไทย ต้องนำมาตรการในระดับนโยบายของรัฐจะเป็นมาตรการการจัดการเพื่อ การป้องกัน การแก้ไขและการส่งเสริม แนวทางด้านสังคมเศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมมาใช้ เพื่อให้เกิดการจัดการสวนป่าอย่างยั่งยืนและมาตรการทางกฎหมายด้วย การแก้ไขพระราชบัญญัติสวนป่า พ.ศ. 2535 ในเรื่อง การทำสวนป่าให้ครอบคลุมถึงไม้ทุกประเภท และให้นำที่ดินที่มีใบอนุญาตให้แผ้วถางป่าตามกฎหมายว่าด้วยป่าไม้ และกฎหมายว่าด้วยป่าสงวนแห่งชาติ สำหรับไม้ที่ได้มาจากการทำสวนป่าและควรเพิ่มบทลงโทษให้มีโทษริบทรัพย์ หรือนำวิธีการเพื่อความปลอดภัยมาใช้ เช่น ห้ามประกอบกิจการหรือเพิกถอนการขึ้นทะเบียน และที่สำคัญควรเพิ่มเติมมาตรการในการจัดการสวนป่าด้านสิ่งแวดล้อม เช่น การฟื้นฟูสภาพป่าโดยการวางเงินประกันการปลูกป่าขึ้นมาใหม่ การประเมินผลกระทบสิ่งแวดล้อมในสวนป่ามาใช้ เพื่อทำให้การจัดการสวนป่าตามพระราชบัญญัติสวนป่า พ.ศ. 2535 มีการจัดการอย่างยั่งยืนทั้งทางเศรษฐกิจ สังคมและสิ่งแวดล้อม