สิทธิของผู้ขายในสัญญาซื้อขายระหว่างประเทศซึ่งสินค้าตามกฎหมายไทย

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งศึกษาถึงสิทธิของผู้ขายตามสัญญาซื้อขายระหว่างประเทศโดยศึกษาเฉพาะผลของสัญญาเมื่อสัญญาซื้อขายเกิดขึ้นแล้ว ซึ่งกฎหมายไทยที่นำมาบังคับใช้ คือ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์เรื่องซื้อขาย หนี้ และสัญญา โดยศึกษาวิเคราะห์เปรียบเทียบกฎหมายไทยกับกฎหมายของอังกฤษและอเมริกา และอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยการซื้อขายระหว่างประเทศ 1980 ว่าให้ความคุ้มครองสิทธิของผู้ขายแตกต่างกันอย่างไร ซึ่งเป็นผลให้เกิดความไม่ชัดเจน แน่นอน และเป็นธรรมแก่คู่สัญญาทั้งสองฝ่ายได้ จากการศึกษาวิเคราะห์พบว่ากฎหมายของต่างประเทศซึ่งใช้ได้ทั้งซื้อขายภายในประเทศและระหว่างประเทศและอนุสัญญาให้ความคุ้มครองสิทธิของผู้ขายได้เหมาะสมกว่า กล่าวคือ มีการกำหนดให้สิทธิของผู้ขายในการดำเนินการต่อตัวสินค้าไว้ชัดเจนแน่นอนในบทบัญญัติเรื่องซื้อขายเองเมื่อผู้ขายไม่ได้รับชำระราคาจากผู้ซื้อ ไม่ว่าจะเป็นสิทธิยึดหน่วง สิทธิระงับการขนส่ง และสิทธิในการขายสินค้าต่อ นอกจากนี้อนุสัญญาได้รับรองสิทธิการนำโทรเลขโทรพิมพ์มาเป็นหลักฐานในการฟ้องร้องบังคับคดีได้ด้วย ซึ่งกฎหมายไทยบัญญัติเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวไว้แตกต่างกันและไม่ได้อยู่ในบทบัญญัติเดียวกันกับเรื่องซื้อขาย ดังนั้นประเทศไทยควรมีการแก้ไขปรับปรุงเนื้อหาบางส่วนในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ในส่วนซื้อขาย โดยนำอนุสัญญาและกฎหมายของต่างประเทศมาร่วมพิจารณาด้วย โดยกำหนดนิยามของการซื้อขายระหว่างประเทศเพื่อให้เกิดความแน่นอนชัดเจนแก่คู่สัญญา ให้รับฟังหลักฐานต่างๆ ในการฟ้องร้องบังคับคดีได้มากขึ้น อาทิ โทรเลขและโทรพิมพ์ เป็นต้น และบัญญัติเรื่องสิทธิของผู้ขายในการยึดหน่วง การระงับการขนส่ง การขายสินค้าต่อได้เองนอกจากการขายทอดตลาดไว้ในบทบัญญัติเรื่องซื้อขาย