บทบาทของประโยคคำถามในมาตุภาษาไทย : การศึกษาเชิงพัฒนาการต่อเนื่อง

Abstract

ศึกษาและจำแนกประเภทของประโยคคำถามและบทบาทของประโยคคำถาม ที่พบในมาตุภาษาที่ใช้กับทารกในวัยแรกเกิด 3, 6, 9, และ 12 เดือน อีกทั้งศึกษาการเปลี่ยนแปลงทั้งในแง่ชนิดและจำนวนของประโยคคำถาม และบทบาทของประโยคคำถามในมาตุภาษาโดยการศึกษาติดตามอย่างต่อเนื่อง ผลการวิจัยพบว่าในภาษาที่แม่พูดกับทารกมีประโยคคำถาม ประมาณหนึ่งในสี่ (27.8%) ของประโยคทั้งหมดที่ใช้พูดกับทารก ประโยคคำถามในมาตุภาษาจำแนกได้เป็น 4 ชนิด คือ ประโยคคำถามแบบตอบรับปฏิเสธ (44.1%) แบบแสดงด้วยหน่วยถามย้ำ (21.8%) แบบให้ตอบเนื้อความ (34%) และแบบให้เลือกตอบ (พบเพียง 2 ประโยคจากข้อมูลทั้งหมด) ปริมาณของประโยคคำถามแต่ละชนิดมีการแปร และการแปรนี้มีความสัมพันธ์กับพัฒนาการของทารก การศึกษาการเปลี่ยนแปลงของปริมาณการใช้ประโยคคำถาม ในมาตุภาษาที่ใช้กับทารกวัยต่างๆ แสดงผลที่น่าสนใจยิ่งในเชิงพัฒนาการ ประโยคคำถามในมาตุภาษามีปริมาณมากที่สุดเมื่อทารกอายุ 3 เดือน (29%) และมีแนวโน้มลดลงเมื่อทารกเติบโตขึ้น ประโยคคำถามแบบตอบรับปฏิเสธมีมากที่สุดเมื่อทารกอายุ 9 เดือน (49.7%) และแบบแสดงด้วยหน่วยถามย้ำมีมากที่สุดเมื่อทารกอยู่ในวัยแรกเกิด (82.1%) ประโยคคำถาม 2 ชนิดดังกล่าวนี้มีลักษณะเด่นคือการเร้าปฏิสัมพันธ์มากกว่า เมื่อเทียบกับประโยคคำถามแบบให้ตอบเนื้อความ ประโยคประเภทนี้มีแนวโน้มลดลงเมื่อทารกเติบโตขึ้น แต่ประโยคคำถามแบบที่มีลักษณะเด่นในทางแสวงหาข้อมูลคือ แบบให้ตอบเนื้อความกลับมีแนวโน้มเพิ่มขึ้น เมื่อทารกเติบโตขึ้นโดยมีปริมาณมากที่สุดเมื่อทารกอายุ 12 เดือน (51.1%) การศึกษาบทบาทของประโยคคำถามศึกษาโดยการวิเคราะห์วัจนกรรม ซึ่งแสดงออกโดยประโยคคำถามเหล่านี้พบว่า บทบาทสำคัญของประโยคคำถามที่พบมี 3 บทบาทคือ บทบาทในการสอน (didactic) บทบาทในการแสดงอารมณ์ความรู้สึกของแม่ (expressive) และบทบาทในการดึงดูดความสนใจ (drawing attention) การเปลี่ยนแปลงในเชิงปริมาณของประโยคคำถามพบได้เด่นชัด ในมาตุภาษาที่ใช้กับทารกวัย 3 และ 9 เดือน ปรากฏการณ์ทางภาษาศาสตร์นี้แสดงให้เห็นว่าภายในมาตุภาษาที่ใช้กับทารก 5 กลุ่มอายุที่ศึกษานี้มีการใช้แบบรูปของมาตุภาษาแบ่งได้ 3 กลุ่มใหญ่ๆ คือ แบบรูปที่ใช้กับทารกวัยแรกเกิด ทารกวัย 3-6 เดือน และ ทารกวัย 9-12 เดือน การแบ่งกลุ่มตามพฤติกรรมทางภาษาของแม่ในแง่ของประโยคคำถาม ในมาตุภาษานี้แสดงให้เห็นว่า แม่มีการปรับภาษาเพื่อเอื้อให้เกิดการปฏิสัมพันธ์กับทารก ในช่วงของพัฒนาการทางพุทธิปัญญาและทางกายที่ต่างกัน