ผลของโปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่มต่อการรับรู้อาการหูแว่วในผู้ป่วยจิตเภท

Abstract

การวิจัยกึ่งทดลองครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบการรับรู้อาการหูแว่วในผู้ป่วยจิตเภท ก่อนและหลังได้รับโปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่ม และเปรียบเทียบการรับรู้อาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภท ระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยจิตเภทที่มีอาการหูแว่ว จำนวน 40 คน แบ่งเป็น กลุ่มทดลอง 20 คน และกลุ่มควบคุม 20 คน ด้วยการจับคู่ตามคะแนนอาการประสาทหลอนทางหู กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่มที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ โดยเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ โปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมสำหรับผู้ป่วยจิตเภทที่มีอาการหูแว่ว แบบสอบถามการรับรู้อาการหูแว่ว ซึ่งได้ตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 5 ท่าน ค่าความเที่ยงของแบบสอบถามการรับรู้อาการหูแว่วเท่ากับ .89 วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติทดสอบที (t-test) ผลการวิจัยที่สำคัญสรุปได้ดังนี้ 1. การรับรู้อาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภทภายหลังได้รับโปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่ม น้อยกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ.05 2. การรับรู้อาการหูแว่วของผู้ป่วยจิตเภทกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการบำบัดทางความคิดและพฤติกรรมแบบกลุ่ม น้อยกว่าผู้ป่วยจิตเภทกลุ่มที่ได้รับการดูแลตามปกติอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ.05