ผลของการอยู่ในกลุ่มสภาวะนิรนามและการกระตุ้นจากการกระทำที่มีต่อความ ก้าวร้าวของนักเรียนชายในระดับมัธยมศึกษาปีที่ 5

Abstract

การวิจัยนี้มีความประสงค์จะศึกษาผลของตัวแปรในทฤษฎีการลดเอกลักษณ์ของบุคคล 3 ตัวคือ การอยู่ในกลุ่ม สภาวะนิรนาม และการกระตุ้นจากการกระทำ ที่มีต่อความก้าวร้าวของนักเรียนชายชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชายชั้น ม.5 จาก 5 โรงเรียน คือ โรงเรียนมักกะสันพิทยา โรงเรียนลาดปลาเค้าพิทยาคม โรงเรียนอัสสัมชัญ (บางรัก) โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา และโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง จำนวน 80 คน การทดลองใช้รูปแบบ 2 x 2 x 2 factorial คือ จัดกระทำตัวแปร 3 ตัว ๆ ละ 2 ระดับคือ กลุ่ม-เดี่ยว นิรนาม – ปรากฏนาม กระตุ้น –ไม่กระตุ้น ใช้กลุ่มตัวอย่าง 8 กลุ่ม ๆ ละ 10 คน ผลการทดลองพบว่าตัวแปร 3 ตัวมีปฏิสัมพันธ์ต่อกันอย่างมีนัยสำคัญ (P<.01) จากการทดสอบผลทดลองหลักอย่างง่าย (Simple-main effects) พบว่า การอยู่คนเดียวภายใต้สถานการณ์นิรนามและไม่ได้รับการกระตุ้น ก่อให้เกิดความก้าวร้าวมากกว่าการอยู่ในกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญ (P< .01) สภาวะนิรนามภายใต้สถานการณ์ที่ผู้รับการทดลองอยู่คนเดียว และไม่ได้รับการกระตุ้นก่อให้เกิดความก้าวร้าวมากกว่าสภาวะปรากฏนามอย่างมีนัยสำคัญ (P< .01) และการไม่ได้รับการกระตุ้นภายใต้สถานการณ์ที่ผู้รับการทดลองอยู่คนเดียวแบบนิรนาม ก่อให้เกิดความก้าวร้าวมากกว่าการได้รับการกระตุ้นอย่างมีนัยสำคัญ (P< .01)