ผลของการใช้เครื่องมือติดต่อสื่อสารที่มีต่อระดับความวิตกกังวล ของผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองเพื่อศึกษาผลการใช้เครื่องมือติดต่อสื่อสารที่มีต่อระดับความวิตกกังวลของผู้ป่วยที่ใส่ท่อเครื่องช่วยหายใจ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการทดลองเป็นผู้ป่วยที่มีภาวะการหายใจล้มเหลวและได้รับการใส่ท่อเครื่องช่วยหายใจชนิดที่ใส่ทางปากทั้งเพศชายเพศหญิงระหว่างอายุ 20-60 ปี ที่เข้ารับการรักษาในหออภิบาลผู้ป่วยหนักแผนกอายุกรรม โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย โรงพยาบาลตำรวจ และโรงพยาบาลราชวิถี ตั้งแต่วันที่ 11 ตุลาคม 2527 ถึง 17 มกราคม 2528 จำนวน 20 คน จับคู่กลุ่มตัวอย่างโดยใช้ตัวแปรในเรื่องเพศ อายุ ระดับการศึกษา และการวินิจฉัยโรคแล้วสุ่มตัวอย่าง (Random assignment) ออกเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง ดำเนินการทดลองโดยวัดความวิตกกังวลครั้งแรกของผู้ป่วยทั้งสองกลุ่มภายหลังที่ได้รับการใส่ท่อช่วยหายใจแล้ว 8-16 ชั่วโมง โดยใช้แบบสัมภาษณ์และแบบสังเกตพฤติกรรมที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น ซึ่งได้ทดสอบความตรงของเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ และความเที่ยงของแบบสังเกตพฤติกรรม โดยการหาค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์โดยวิธีของ เพียร์สัน ได้ค่าความเที่ยง .77 เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นให้ผู้ป่วยกลุ่มทดลองติดต่อสื่อสารโดยการใช้เครื่องมือ ติดต่อสื่อสารสำเร็จรูปชนิดกลุ่มปุ่มที่ระบุปัญหาและความต้องการของผู้ป่วยที่ใส่ท่อเครื่องช่วยหายใจไว้จำนวน 12 คำ ส่วนผู้ป่วยกลุ่มควบคุมให้ติดต่อสื่อสารตามวิธีการปกติที่เคยปฏิบัติหลังจากนั้น 24 ชั่วโมง ทำการวัดความวิตกกังวลของผู้ป่วยทั้งสองกลุ่มอีกครั้ง เปรียบเทียบการวิตกกังวลครั้งแรก และครั้งหลังของผู้ป่วยทั้งสองกลุ่มโดยวิธี Wilcoxon matched-pairs siged-ranks test ผลการเปรียบเทียบพบว่า 1. ความวิตกกังวลก่อนการทดลองของผู้ป่วยทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. ความวิตกกังวลครั้งหลังของผู้ป่วยกลุ่มควบคุมสูงกว่าครั้งแรกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3. ความวิตกกังวลภายหลังการทดลองของผู้ป่วยกลุ่มทดลองน้อยกว่าความวิตกกังวลก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 4. ความวิตกกังวลภายหลังการทดลองของผู้ป่วยกลุ่มทดลองน้อยกว่าความวิตกกังวลของผู้ป่วยกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 แสดงว่าเครื่องมือติดต่อสื่อสารสามารถช่วยลดความวิตกกังวลของผู้ป่วยที่ใส่ท่อช่วยหายใจได้