ผลของข้อมูลย้อนกลับจากครูและจากวิดิโอเทป ต่อการเรียนรู้ทักษะวอลเลย์บอล

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุเพื่อศึกษาถึงผลของข้อมูลย้อนกลับที่มีต่อการเรียนรู้ทักษะวอลเลย์บอล โดยใช้วิธีการให้ข้อมูลย้อนกลับจากครูและจากวิดีโอเทป และเพื่อเปรียบเทียบประสิทธิผลการสอนวิชาวอลเลย์บอลระหว่างวิธีการให้ข้อมูลย้อนกลับจากครูและจากวิดีโอเทป กลุ่มตัวอย่างประชากรเป็นนักเรียนชายและหญิงระดับมัธยมศึกษาปีที่ 2 ของโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จำนวน 60 คนแบ่งกลุ่มตัวอย่างออกเป็น 3 กลุ่มด้วยการทดสอบก่อนการทดลอง โดยให้แต่ละกลุ่มมีค่าเฉลี่ยของผลการทดสอบความสามารถในการเรียนรู้การเคลื่อนไหวและผลทดสอบทักษะกีฬาวอลเลย์บอลเท่ากันทั้งสามกลุ่มโดยแต่ละกลุ่มประกอบด้วยนักเรียน 20 คน กลุ่มที่ 1 ไม่ให้ข้อมูลย้อนกลับ กลุ่มที่ 2 ให้ข้อมูลย้อนกลับจากครูขณะเรียนกลุ่มที่ 3 ให้ข้อมูลย้อนกลับจากวิดีโอเทปขณะเรียนทุกกลุ่มสอนด้วยวิธีสอนแบบบรรยายประกอบ การสาธิตเป็นระยะเวลา 12 สัปดาห์ๆ ละ 2 คาบๆ ละ1 ชั่วโมงและให้มีการทดสอบทักษะกีฬาด้วยแบบทดสอบทักษะกีฬาวอลเลย์บอลของสมาคมสุขศึกษา พลศึกษา และนันทนาการแห่งสหรัฐอเมริกาในสัปดาห์ที่หกและเมื่อจบโครงการสอนในสัปดาห์ที่ 12 นำข้อมูลที่ได้มาหาค่าเฉลี่ยส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์แปรปรวนทางเดียว (One-way Analysis of Variance ) และเปรียบเทียบรายคู่โดยวิธีของตูกี้ (The T Methods) ผลการวิจัยพบว่า 1. การสอนแบบให้ข้อมูลย้อนกลับจากครูมีผลต่อการพัฒนาทางทักษะกีฬาวอลเลย์บอลดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 2. ผลของการสอนแบบให้ข้อมูลย้อนกลับจากวิดีโอเทปไม่มีผลต่อการพัฒนาทักษะกีฬาวอลเลย์บอลอย่างมีวินัยสำคัญที่ระดับ .05 3. ผลของการสอนวิชาวอลเลย์บอลโดยใช้วิธีให้ข้อมูลย้อนกลับจากครูขณะเรียนดีกว่าวิธีการให้ข้อมูลย้อนกลับจากวิดีโอเทปอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05