ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล การเห็นคุณค่าในตนเอง สภาพแวดล้อมในการทำงาน กับผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาล โรงพยาบาลชุมชน

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อการศึกษาผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบลโรงพยาบาลชุมชน และศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล การเห็นคุณค่าในตนเอง สภาพแวดล้อมในการทำงาน กับผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาล โรงพยาบาลชุมชน กลุ่มตัวอย่างคือ หัวหน้าฝ่ายการพยาบาลโรงพยาบาลชุมชน ซึ่งได้จากการสุ่มแบบหลายขั้นตอน จำนวน 280 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลประกอบด้วย แบบสอบถามการเห็นคุณค่าในตนเอง แบบสอบถามสภาพแวดล้อมในการทำงาน และแบบสอบถามผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ ซึ่งได้ผ่านการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาและมีค่าความเที่ยงเท่ากับ .77, .91 และ .94 ตามลำดับ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิการจรณ์ ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สันและการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณแบบเพิ่มตัวแปรเป็นขั้นตอน ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ค่าเฉลี่ยผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาลโรงพยาบาลชุมชน อยู่ระดับปานกลาง (X = 3.36, S.D. = .46) 2. ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ ระดับการศึกษา และ ประสบการณ์ในการปฏิบัติงานไม่มีความสัมพันธ์กับผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาลโรงพยาบาลชุมชน 3. การเห็นคุณค่าในตนเอง มีความสัมพันธ์ทางบวกกับผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาล โรงพยาบาลชุมชน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r = .324) 4. สภาพแวดล้อมในการทำงาน มีความสัมพันธ์ทางบวกกับผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาล โรงพยาบาลชุมชน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r = .526) 5. ตัวแปรที่ร่วมพยากรณ์ผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ของหัวหน้าฝ่ายการพยาบาล โรงพยาบาลชุมชนได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 คือ การเห็นคุณค่าในตนเอง และสภาพแวดล้อมในการทำงาน สามารถร่วมกันพยากรณ์ผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ได้ร้อยละ 29.2 (R2 = .292) ได้สมการพยากรณ์ในรูปคะแนนมาตรฐานดังนี้ Z ผลิตผลของความคิดสร้างสรรค์ = .473 Z สภาพแวดล้อมในการทำงาน + .133 Z การเห็นคุณค่าในตนเอง