การอ้างเหตุผลของญาณวิทยาชาติพันธุ์เกี่ยวกับความรู้

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มุ่งเน้นในการศึกษาเกี่ยวกับมุมมองใหม่ทางญาณวิทยาโดยกลุ่มที่เรียกตนเองว่า “นักปรัชญาเชิงทดลอง” ซึ่งได้มองเห็นถึงปัญหาทางญาณวิทยาว่า เหตุที่นักปรัชญายังหาข้อสรุปร่วมกันในทางญาณวิทยาไม่ได้นั้น สืบเนื่องมาจากความเข้าใจที่บกพร่องซึ่งสืบทอดมานับแต่ยุคเริ่มต้นของปรัชญาสมัยใหม่ โดยเฉพาะลักษณะการอ้างเหตุผลเชิงวิมตินิยมซึ่งเป็นปัญหาที่สำคัญที่สุดของข้อบกพร่องดังกล่าว ได้แก่การที่นักปรัชญาเหมารวมเอาว่า จุดตั้งต้นของการอ้างเหตุผลคือการเข้าใจว่ามนุษย์สามารถมีอัชฌัตติกญาณ (intuition) ที่เข้าใจตรงกันได้อย่างเป็นสากล โดยอัชฌัตติกญาณก็คือการที่มนุษย์ทุกคนสามารถเข้าใจความจริงบางอย่างได้โดยทันทีเกี่ยวกับโลกหรือตนเอง การเชื่อเช่นนี้ทำให้ทฤษฎีในทางญาณวิทยานั้นสามารถใช้ได้กับมนุษย์ทุกคน แต่ในความเป็นจริงกลับพบว่าแนวคิดต่าง ๆ เหล่านั้นยังคงบกพร่องและไม่เป็นสากล และนักปรัชญาได้พยายามแก้ไขปัญหาและถกเถียงสืบต่อกันมายาวนานจนถึงปัจจุบันโดยไม่ได้ย้อนกลับไปดูที่จุดบกพร่องดังกล่าว และจุดบกพร่องนั้นเองก็สืบเนื่องมาจากนักปรัชญาไม่ได้ออกไปสำรวจพูดคุยกับบุคคลอื่นมากพอเพื่อค้นหาความจริง แต่กลับมีการถกเถียงกันเพียงในวงนักปรัชญาซึ่งมีรากฐานทางความคิดใกล้เคียงกันทำให้ได้มโนทัศน์ที่ยังไม่ถูกต้องตามความเป็นจริงจากข้อสรุปนี้เอง นักปรัชญาเชิงทดลองจึงได้เสนอแนวทางใหม่ได้แก่การใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ อันประกอบด้วยการสำรวจข้อมูลเชิงประจักษ์และการใช้สถิติเพื่อเป็นหลักฐานในการอ้างเหตุผล โดยเบื้องต้นนักปรัชญาเชิงทดลองมีสมมติฐานว่ามนุษย์มีอัชฌัตติกญาณที่แตกต่างกันไปตามปูมหลังทางวัฒนธรรมของชาติพันธุ์ พื้นฐานทางฐานะสังคมและเศรษฐกิจ และพื้นฐานทางการศึกษาโดยเฉพาะการไดได้เรียนรู้ฝึกฝนในรายวิชาปรัชญา และพวกเขาเชื่อว่าหลักฐานจากการทดลองสำรวจภายใต้สมมติฐานนี้จะทำให้ได้ข้อสรุปที่เป็นทางออกของปัญหาทางญาณวิทยาที่เหมาะสมที่สุด