การใช้ลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระสูง ในการแบ่งเขตภาษาถิ่นในจังหวัดตรัง กระบี่ พังงา และภูเก็ต

Abstract

จุดมุ่งหมายของวิทยานิพนธ์นี้คือ การศึกษาและเปรียบเทียบลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระสูง /i:/ และ /u:/ เพื่อนำมาแบ่งเขตภาษาไทยถิ่นใต้ในจังหวัดตรัง กระบี่ พังงา และภูเก็ต โดยใช้รายการคำที่สามารถสำรวจลักษณะทางสัทศาสตร์ของวรรณยุกต์ได้พร้อมกันไป การศึกษาครั้งนี้ นอกจะชี้ให้เห็นว่า การใช้ตัวแปรต่างๆทางเสียง เช่น ลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระ และวรรณยุกต์ ในการแบ่งเขตภาษาถิ่นจะทำได้อย่างไรแล้ว ยังเป็นการวิจัยภาษาไทยถิ่นใต้ด้วยวิธีการที่มีระบบ และมีความเป็นปรนัย ข้อมูลในการศึกษาวิเคราะห์นี้ ได้จากการสัมภาษณ์ผู้บอกภาษา จำนวน 23 คน ซึ่งเลือกมาอย่างมีเกณฑ์ และถือว่าเป็นตัวแทนของผู้พูดภาษาในเขตพื้นที่ 23 พื้นที่ ใน 4 จังหวัดที่สุ่มมาอย่างมีระบบ ผลการวิจัยแสดงว่า การใช้ลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระ แบ่งเขตภาษาใน 4 จังหวัด ดังกล่าวนั้น สามารถแบ่งภาษาเป็นภาษาย่อยได้ 3 กลุ่ม คือ 1. ภาษาภูเก็ตและพังงา 2. ภาษากระบี่ และ 3.ภาษาตรัง ส่วนการแบ่งภาษาโดยใช้ลักษณะทางสัทศาสตร์ของวรรณยุกต์ มาเป็นเกณฑ์นั้น สามารถแบ่งภาษาได้เป็น 2 กลุ่ม คือ 1. ภาษาภูเก็ตและพังงา และ 2. ภาษากระบี่และตรัง ภาษาภูเก็ตและพังงา มีลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระและวรรณยุกต์แตกต่างกัน จากภาษากระบี่และตรัง ภาษากระบี่และตรังซึ่งมีลักษณะทางสัทศาสตร์ของวรรณยุกต์เหมือนกันนั้น มีลักษณะทางสัทศาสตร์ของสระแตกต่างกัน ภาษาตรังยังแบ่งเป็นภาษาถิ่นย่อยๆ ได้อีก รวมทั้งสิ้น 3 ภาษาย่อย จากความแตกต่างของการเลือกใช้เสียงสระในคำ ความแตกต่างนี้ อาจตีความได้ว่า เป็นความแตกต่างระหว่างถิ่น หรือความแตกต่างเชิงสังคม ได้ทั้งสองกรณี ในการวิจัยครั้งนี้ ได้สุ่มตัวอย่างและเก็บข้อมูลโดยควบคุมตัวแปรเชิงสังคม ดังนั้น ความแตกต่างที่พบจากการศึกษาวิจัยครั้งนี้ จึงเป็นความแตกต่างของภาษาถิ่น การศึกษาวิจัยภาษาในจังหวัดดังกล่าวครั้งต่อไป จึงน่าจะนำตัวแปรทางสังคมเข้ามาเป็นส่งวนหนึ่งของการศึกษาวิจัยภาษาถิ่นใต้เหล่านี้ด้วย