ความแข็งแรงยึดติดแบบดึงในระดับจุลภาคของระบบสารยึดติดต่อเนื้อฟันสเคลอโรติค : อิทธิพลของการเตรียมผิวแบบต่างๆ

Abstract

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอิทธิพลของการเตรียมผิวแบบต่างๆ ต่อความแข็งแรงยึดติดแบบดึงในระดับจุลภาคของสารยึดติดต่อเนื้อฟันสเคลอโรติค โดยทำการศึกษาในฟันมนุษย์ที่ถูกถอน ที่มีรอยสึกตามธรรมชาติบริเวณคอฟันด้านแก้ม และใช้โพรงฟันที่ถูกกรอแต่งเป็นรูปลิ่ม(ด้านลิ้น) เป็นกลุ่มควบคุม แบ่งฟันที่มีระดับสเคลอโรติคที่ 3 และ 4 ตามนอร์ธ คาโรไลนา สเคลอโรสิส สเกล โดยการสุ่มเป็น 5 กลุ่ม (จำนวนชิ้นทดลอง≥15) กลุ่มที่ 1 ใช้สารยึดติดระบบเซลฟ์ เอทช์ (Clearfil SE Bond, Kuraray Co.,Ltd., Osaka, Japan) ตามคำแนะนำของบริษัทผู้ผลิต กลุ่มที่ 2 และ 3 ทาสารไพร์เมอร์ซ้ำหลายๆครั้ง โดยใช้เวล่เท่ากัน และเพิ่มเวลา (40 วินาที) กลุ่มที่ 4 ใช้สารยึดติดระบบโททอล เอทซ์ (Single Bond, 3M/ESPE, St. Paul, Minnesota, USA) ตามคำแนะนำของบริษัทผู้ผลิต โดยเพิ่มระยะเวลาการทากรดเป็น 30 วินาที ในกลุ่มที่ 5 โพรงฟันที่ใช้สารยึดติด และบูรณะด้วยเรชิน คอมโพสิต ถูกเก็บในน้ำอุณหภูมิ 37 องศาเซลเซียส เป็นเวลา 24 ชั่วโมง แล้วนำไปทดสอบความแข็งแรงยึดติดแบบดึงในระดับจุลภาคด้วยเครื่องทดสอบแบบสากล ที่ความเร็ว 0.05 มิลลิเมตร/นาที ผลการศึกษาในเนื้อฟันสเคลอโรติคแสดงว่ามีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของวิธีการเตรียมผิวที่แตกต่างกันในระหว่างกลุ่มทดลอง 5 กลุ่ม (ANOVA, p˂0.05) โดยกลุ่มที่ 1 มีความแข็งน้อยกว่ากลุ่มอื่นๆอย่างมีนัยสำคัญ (LSD, p˂0.05) อย่างไรก็ตามไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างเนื้อฟัน 2 ชนิด (p˃0.05) สรุปการปรับเปลี่ยนวิธีเตรียมผิวมีผลเพิ่มความแข็งแรงในการยึดติดต่อเนื้อฟันสเคลอโรติคในสารยึดติดระบบเซลพ์ เอทช์