การวิเคราะห์โครงสร้างประโยคภาษาอังกฤษในภาษาพูด ของนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาชั้นสูง

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและวิเคราะห์โครงสร้างประโยคภาษาอังกฤษในภาษาพูดของนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาขั้นสูง ผู้วิจัยได้สร้างแบบสอบถามการพูดภาษาอังกฤษขึ้น 1 ฉบับ ประกอบด้วยแบบสอบที่เป็นรูปภาพต่อเนื่องกัน 3 ภาพ จำนวน 6 ชุด และแบบสอบที่เป็นบทความจำนวน 6 ชุด เพื่อให้นักศึกษาบรรยายภาพเป็นภาษาอังกฤษ คนละ 1 ชุด และพูดสรุปข้อความที่อ่านคนละ 1 ชุด โดยผู้วิจัยเป็นผู้สุ่มแบบสอบให้นักศึกษาโดยใช้วิธีสุ่มแบบธรรมดา นำแบบสอบที่สร้างขึ้นไปทดลองสอบกับนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาขั้นสูง จำนวน 10 คน เพื่อหาความเหมาะสมของเวลาและคำสั่ง แล้วนำแบบสอบไปทดสอบกับกลุ่มตัวอย่างประชากร ซึ่งเป็นนักศึกษาวิชาเอกภาษาอังกฤษ ระดับประกาศนียบัตรวิชาการศึกษาขั้นสูงในวิทยาลัยครูในภาคกลาง 4 แห่ง จำนวน 100 คน โดยบันทึกภาษาพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาลงในเครื่องบันทึกเสียง แล้วถอดข้อความภาษาพูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาแต่ละคนจากเครื่องบันทึกเสียงเป็นภาษาเขียน นำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ข้อผิดในการใช้โครงสร้างประโยค โดยคำนวณหาค่าร้อยละของข้อผิด และวิเคราะห์ปัญหาในการใช้โครงสร้างประโยค ตามหาสาเหตุที่ทำให้เกิดข้อบกพร่อง ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้คือ 1. ลักษณะโครงสร้างประโยคภาษาอังกฤษในภาษาพูดของนักศึกษาส่วนใหญ่เป็นรูปประโยคเอกรรถประโยค นักศึกษาใช้รูปประโยค Active Voice มากกว่า Passive Voice คำนามที่ใช้มักไม่แสดงลักษณะความเป็นเอกพจน์หรือพหูพจน์ รูปกริยาส่วนมากไม่แสดงกาล นักศึกษามักจะละกรรมในประโยคและเพิ่มคำสรรพนามหลังคำนาม 2.นักศึกษามีข้อบกพร่องในการใช้โครงสร้างประโยคภาษาอังกฤษในภาษาพูดแบ่งตามประเภทของคำและการเรียงลำดับคำดังต่อไปนี้ ข้อบกพร่องด้านการใช้คำกริยา ร้อยละ 46.59 คำนำหน้านาม ร้อยละ 16.38 คำบุพบท ร้อยละ 10.01 คำนาม ร้อยละ 8.01 คำสันธาน ร้อยละ 5.82 คำสรรพนาม ร้อยละ 5.36 การเรียงลำดับคำ ร้อยละ 2.91 คำกริยานุเคราะห์ ร้อยละ 2.46 คำคุณศัพท์ ร้อยละ 0.64 คำกริยาวิเศษณ์ ร้อยละ 0.55 การใช้ Expletive ‘There’ ร้อยละ 0.55 คำขยายคุณศัพท์ ร้อยละ 0.36 การใช้ Impersonal ‘It’ ร้อยละ 0.36 3. ข้อบกพร่องในการใช้โครงสร้างประโยคภาษาอังกฤษในภาษาพูดของนักศึกษา แบ่งตามประเภทของสาเหตุได้ดังนี้ 3.1 สาเหตุจากการแทรกแซงจากภาษาแม่ 3.2 สาเหตุจากความยากในตัวภาษาอังกฤษเอง 3.3 สาเหตุจากความเลินเล่อหรือความพลั้งเผลอ จากผลการวิจัยที่ได้รับ ผู้วิจัยให้ข้อเสนอแนะว่าผู้สอนควรจะฝึกให้นักศึกษาใช้ภาษาพูดภาษาอังกฤษในห้องเรียนให้มากขึ้น โดยใช้โครงสร้างประโยคอย่างง่ายๆ และต้องมีการแก้ไขทันทีที่ผู้เรียนละเลยการใช้ปัจจัยและตัวแสดงกาล ควรมีการฝึกฝนการใช้ Expletive ‘There’ และ Impersonal ‘It’ ให้มากขึ้น และควรมีการจัดเตรียมบทเรียนอย่างดีโดยไม่ควรเสียเวลาสอนในสิ่งที่เป็นปัญหาต่อผู้เรียนเพียงเล็กน้อยให้มากเกินไป