การศึกษาวัจนลีลาของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทย

Abstract

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวัจนลีลาของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทยในแง่ต่อไปนี้ คือ ศึกษาและจำแนกชนิดของสาระในมาตราต่าง ๆ ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทย ศึกษารูปวากยสัมพันธ์ ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทย ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างชนิดของสาระกับรูปวากยสัมพันธ์ และศึกษาศัพท์เฉพาะและสำนวนเฉพาะที่ใช้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทย ผลการวิเคราะห์สรุปได้ดังนี้ ชนิดของสาระในมาตราต่าง ๆ ของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทย แบ่งได้เป็น 4 ชนิดใหญ่ ๆ ดังนี้ คือ 1) สาระที่เป็นคำสั่งหรือข้อบังคับ ซึ่งแบ่งออกเป็น 2 ชนิดย่อย คือ สาระที่เป็นคำสั่งหรือข้อบังคับแบบไม่มีเงื่อนไขในการปฏิบัติตาม และสาระที่เป็นคำสั่งหรือข้อบังคับแบบมีเงื่อนไขในการปฏิบัติตาม 2) สาระที่เป็นคำอนุญาต 3) สาระที่เป็นคำจำกัดความ และ 4) สาระที่เป็นการแจ้งความให้ทราบ สาระแต่ละชนิดเหล่านี้ จะมีรูปวากยสัมพันธ์ที่มีลักษณะเฉพาะแตกต่างกันไป นั่นคือ ชนิดของสาระกับรูปวากยสัมพันธ์ของสาระมีแนวโน้มที่จะเป็นปฏิสัมพันธ์ต่อกัน ในการศึกษาวิเคราะห์การใช้ศัพท์และสำนวนเฉพาะ ของภาษาที่ใช้ในประมวลกฎหมายไทยนี้พบว่า การใช้ศัพท์และสำนวนในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทยนี้ มีลักษณะที่เฉพาะ แตกต่างไปจากภาษาปกติทั่วไป