การศึกษาพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดของนิสิตฝึกสอน ในการสอนวิชาภาษาอังกฤษ ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดของนิสิตฝึกสอนในการสอนวิชาภาษาอังกฤษระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ในด้านประเภทของข้อผิดพลาด และวิธีการแก้ไขข้อผิดพลาดของนิสิตฝึกสอน ตัวอย่างประชากรที่ใช้ในการวิจัยเป็นนิสิตฝึกสอน วิชาเอกภาษาอังกฤษ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง จำนวน 35 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสังเกตพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น โดยได้รับการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิ และมีความเที่ยงเท่ากับ .85 ผู้วิจัยรวบรวมข้อมูลโดยการสังเกตและบันทึกเสียงพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาด จำนวน 105 ครั้ง หลังจากนั้นนำข้อมูลมาวิเคราะห์หาค่าร้อยละ ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ในด้านประเภทของข้อผิดพลาดที่นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการแก้ไข พบว่านิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดด้วยวาจาคิดเป็นร้อยละสูงสุดในการแก้ไขข้อผิดพลาดประเภทการนำภาษาไปใช้ให้เหมาะสม พฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดคิดเป็นร้อยละรองลงมาได้แก่ การแก้ไขข้อผิดพลาดประเภทคำศัพท์ และพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดคิดเป็นร้อยละน้อยที่สุดได้แก่ การแก้ไขข้อผิดพลาดประเภทการออกเสียง 2. ในด้านพฤติกรรมการแก้ไขข้อผิดพลาดที่นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการแก้ไขในแต่ละประเภทของข้อผิดพลาดว่า 2.1 ประเภทการออกเสียง นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการเพิกเฉยต่อข้อผิดพลาดมากที่สุด รองลงมาได้แก่ พฤติกรรมการให้คำตอบที่ถูกต้องทันที และพฤติกรรมที่นิสิตฝึกสอนไม่ได้ใช้แก้ไขได้แก่ การปรับคำถามให้ง่ายขึ้น การเว้นระยะให้ผู้เรียนคิดก่อนแก้ไขข้อผิดพลาด และการประเมินความเข้าใจ 2.2 ประเภทคำศัพท์ นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการชี้แนะให้ผู้เรียนแก้ไขข้อผิดพลาดมากที่สุด รองลงมาได้แก่ พฤติกรรมการอธิบายเพิ่มเติม และพฤติกรรมที่นิสิตฝึกสอนไม่ได้ใช้แก้ไขได้แก่ การปรับคำถามให้ง่ายขึ้น และการประเมินความเข้าใจ 2.3 ประเภทไวยากรณ์นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการให้คำตอบที่ถูกต้องทันทีมากที่สุด รองลงมาได้แก่ พฤติกรรมการชี้แนะให้ผู้เรียนแก้ไขข้อผิดพลาด และพฤติกรรมที่นิสิตฝึกสอนไม่ได้ใช้แก้ไขได้แก่ การปรับคำถามให้ง่ายขึ้น และการประเมินความเข้าใจ 2.4 ประเภทเนื้อหา นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการชี้แนะให้ผู้เรียนแก้ไขข้อผิดพลาดมากที่สุด รองลงมาได้แก่ พฤติกรรมการพูดซ้ำข้อผิดพลาด และพฤติกรรมที่นิสิตฝึกสอนไม่ได้ใช้แก้ไขได้แก่ การชมเชยเมื่อผู้เรียนแก้ไขข้อผิดพลาดได้ถูกต้อง และการประเมินความเข้าใจ 2.5 ประเภทการนำภาษาไปใช้ให้เหมาะสม นิสิตฝึกสอนมีพฤติกรรมการพูดซ้ำข้อผิดพลาดมากที่สุด รองลงมาได้แก่ พฤติกรรมการชี้แนะให้ผู้เรียนแก้ไขข้อผิดพลาด พฤติกรรมการอธิบายเพิ่มเติม พฤติกรรมการให้คำตอบที่ถูกต้องทันที และพฤติกรรมที่นิสิตฝึกสอนไม่ได้ใช้แก้ไขได้แก่ การปรับคำถามให้ง่ายขึ้น การเว้นระยะให้ผู้เรียนคิดก่อนแก้ไขข้อผิดพลาด การชมเชยเมื่อผู้เรียนแก้ไขข้อผิดพลาดได้ถูกต้อง และการประเมินความเข้าใจ