ระบบสัญจรในโครงการเพื่อการอนุรักษ์พลังงาน : กรณีศึกษา วัดพระศรีรัตนมหาธาตุวรมหาวิหาร จังหวัดพิษณุโลก

Abstract

การออกแบบ และวางผังบริเวณอาคารปัจจุบันคำนึงถึงประโยชน์ใช้สอยเป็นปัจจัยหลักโดยไม่คำนึงถึงประสิทธิภาพการใช้พลังงานของระบบคมนาคมขนส่ง ความร้อนที่เกิดขึ้นจากการแผ่นรังสีความร้อนของลานคอนกรีต และรถยนต์ ไม่มีการประยุกต์ใช้ปัจจุบันทางธรรมชาติเพื่อเสริมสร้างสภาวะน่าสบายให้กับผู้ใช้งาน การวิจัยนำเสนอแนวทางการวางผังอาคารในรูปแบบใหม่ที่ได้จากการวิเคราะห์ความหนาแน่นของพลังงานจากกิจกรรม และการใช้พลังงานในระบบคมนาคมขนส่ง เพื่อนำมาใช้ในปรับปรุงผังบริเวณใหม่ ขั้นตอนการวิจัยประกอบด้วย ขั้นตอนแรก คือ การศึกษาข้อมูลของการใช้พลังงานด้านคมนาคมขนส่งของยานพาหนะชนิดต่างๆ และอัตราการเผาผลาญพลังงานของร่างกายจากกิจกรรมต่าง ๆ เพื่อใช้เป็นเกณฑ์เบื้องต้นในการออกแบบ ขั้นตอนที่ 2 การสำรวจพื้นที่จริงโดยเก็บข้อมูลจำนวนรถยนต์ และจำนวนคนรายชั่วโมง สำรวจลักษณะทางกายภาพรวมถึงกิจกรรมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นและขั้นตอนสุดท้าย การออกแบบปรับปรุง และประเมินผล โดยการคำนวณเปรียบเทียบความหนาแน่นของพลังงานจากกิจกรรม และการใช้พลังงาน ความรู้สึกร้อนหนาวของมนุษย์ ของผังบริเวณเดิม และหลังการปรับปรุง ผลการวิจัยพบว่า ความหนาแน่นของพลังงานของผังบริเวณเดิม 20 บีทียูต่อชั่วโมงต่อตารางฟุต ผังบริเวณภายหลังการปรับปรุง 5.60 บีทียูต่อชั่วโมงต่อตารางฟุต (ลดลงร้อยละ 72) ระยะทางที่คนเดินของผังบริเวณเดิม 684 เมตร ผังบริเวณภายหลังการปรับปรุง 1,031 เมตร (เพิ่มขึ้นร้อยละ 33) ซึ่งเป็นระยะทางที่ยอมรับได้ในการเดิน และได้เนื้อหารคบถ้วยในการท่องเที่ยว พลังงานที่ใช้ของรถยนต์ของผังบริเวณเดิม 4.12 ลิตรต่อคัน ผังบริเวณหลังการปรับปรุง 0.90 ลิตรต่อคัน (ลดลงร้อยละ 78) ซึ่งแนวทางการวางผังอาคารตามหลักการนี้ สามารถช่วยลดพลังงานจากการวางผังอาคารลดความร้อนจากแหล่งความร้อนต่าง ๆ และเสริมสร้างสภาวะน่าสบายให้กับสภาพแวดล้อม