แนวทางการออกแบบผังบริเวณและภูมิสถาปัตยกรรมสำหรับพื้นที่ลาดชัน

Abstract

เนื่องจากการตั้งถิ่นฐานเดิมในอดีตมีการตั้งถิ่นฐานอยู่บนพื้นที่ราบ เมื่อเมืองมีการขยายตัวเพิ่มสูงขึ้นทำให้พื้นที่เกษตรกรรมน้อยลง ที่ราบเกิดความหนาแน่น ซึ่งมีแนวโน้มในการขึ้นสู่พื้นที่ลาดชัน ทำให้ผู้ศึกษาเกิดความสนใจในการเข้าใช้พื้นที่ลาดชัน เนื่องจากมีข้อจำกัดด้านภูมิประเทศและการเลือกใช้แหล่งทรัพยากรที่ยังคงความสมบูรณ์ มีความสวยงาม และเอกลักษณ์เฉพาะ ที่ต้องมีการวางแผนการใช้พื้นที่อย่างถูกต้อง เพื่ออนุรักษ์พื้นที่เกษตรกรรมและรักษาสภาพพื้นที่ให้เกิดผลกระทบจากการใช้งานน้อยที่สุด ซึ่งมีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับการออกแบบวางผังบริเวณและภูมิสถาปัตยกรรม การศึกษามุ่งเน้นการสร้างแนวทางเพื่อใช้ในการออกแบบวางผังบริเวณและภูมิสถาปัตยกรรมโดยการรวบรวมทฤษฎีและหลักการที่มีความเกี่ยวข้องกับการจัดการออกแบบวางผังบริเวณตั้งแต่ การเลือกใช้ประโยชน์ที่ดิน การปรับระดับ การสัญจร การระบายน้ำ รวมถึงการออกแบบภูมิทัศน์ที่มีความเกี่ยวข้องกับการใช้พืชพันธุ์เพื่อให้เกิดความสวยงาม วัสดุ และทำการวิเคราะห์แยกประเด็นที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ลาดชัน ซึ่งจะทำให้ทราบถึงข้อจำกัดของกิจกรรมกับความลาดชันต่างๆ และความเสียหายที่เกิดขึ้นสรุปเป็นข้อพิจารณาและแนวคิดตามประเด็นของการออกแบบวางผังบริเวณและภูมิสถาปัตยกรรม เพื่อเป็นแนวทางเบื้องต้น รวมถึงการรวบรวมปัญหาที่เกิดขึ้นจากการพัฒนา ทั้งในด้านกายภาพ ด้านสุนทรียภาพ ด้านนิเวศวิทยาและปัญหาที่เกิดกับมนุษย์และชุมชน และวิธีป้องกันความเสียหายด้วยการ ใช้โครงสร้าง ใช้พืชพันธุ์ และแบบผสมผสานโครงสร้างกับพืชพันธุ์ เพื่อใช้ในการพิจารณาความเหมาะสมกับลักษณะพื้นที่ลาดชัน นำมาสรุปและวิเคราะห์ร่วมกับกรณีศึกษา ซึ่งจะทำให้ได้แนวทางสำหรับการออกแบบวางผังบริเวณ นำเสนอเป็นรูปแบบประยุกต์ บ่งชี้ปัจจัยในการแก้ปัญหาเพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบ เพื่อลดผลกระทบ เพื่อแก้ไขผลกระทบ การชดเชยเนื่องจากเกิดผลกระทบ ที่จะเป็นประโยชน์ต่อไปสำหรับหน่วยงานทั้งราชการและเอกชน ผู้เกี่ยวข้องและผู้สนใจต่อไป