การวิเคราะห์เปรียบเทียบทางขับร้องเพลงแขกมอญ เถา

Abstract

วิทยานิพนธ์เรื่อง “การวิเคราะห์เปรียบเทียบทางขับร้องเพลงแขกมอญ เถา” มี วัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประวัติชีวิตครูเลื่อน สุนทรวาทิน และครูสุดจิตต์ ดุริยประณีต วิเคราะห์เปรียบเทียบโครงสร้างทำนองหลักกับทางขับร้องสองทาง คือทางขับร้องของครูเลื่อน สุนทรวาทิน และทางขับร้องของครูสุดจิตต์ ดุริยประณีต ตลอดจนศึกษาวิเคราะห์เปรียบเทียบทางขับร้องทั้งสองทาง ผลการศึกษาพบว่าครูเลื่อน สุนทรวาทิน เป็นผู้มีความสามารถทั้งด้านการขับร้อง เพลงไทยและการบรรเลงดนตรีไทย คือขลุ่ย จะเข้ ซอด้วงและซออู้ ทำให้ท่านได้เป็น นักดนตรีวงมโหรีหลวงในราชสำนักสมัยรัชกาลที่ 6 และรัชกาลที่ 7 ครูสุดจิตต์ ดุริยประณีต เป็นผู้รอบรู้และเชี่ยวชาญด้านดนตรีไทยโดยเฉพาะด้านการขับร้องเพลงไทย ทำให้ท่านได้รับการประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติเป็นศิลปินแห่งชาติ สาขาศิลปะการแสดง (คีตศิลป์ไทย) ในปี พ.ศ.2536 ทั้งสองท่านมีความสามารถเป็นที่ยอมรับและเป็นบุคคลสำคัญในวงการดนตรีไทย จากการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างโครงสร้างทำนองหลักกับทางขับร้อง พบว่า บันไดเสียงของทางร้องทั้งสองทางโดยส่วนใหญ่สัมพันธ์กับทำนองหลัก การดำเนินทำนอง ทางร้องทั้งสองทางส่วนใหญ่ไม่ยึดทำนองหลักเป็นเค้าโครง เนื่องจากผู้ขับร้องมีความสามารถในการประดิษฐ์ทำนองทางร้องให้วิจิตรไปตามทางของตน ลูกตกสำคัญที่อยู่ท้ายประโยคของการดำเนินทำนองทางร้องส่วนใหญ่สัมพันธ์กับทำนองหลัก จากการวิเคราะห์เปรียบเทียบทางขับร้องเพลงแขกมอญ เถา พบว่าทั้งสองทางใช้ บทร้องต่างกัน ซึ่งบทร้องมีอิทธิพลทำให้การดำเนินทางร้องต่างกัน นื่องจากการดำเนินทางร้องโน้มเข้าหาคำร้อง เน้นคำร้องเป็นสำคัญ เพื่อรักษาความหมายและความชัดเจนของคำร้องเอาไว้ ในการขับร้องทั้งสองทางได้นำกลวิธีพิเศษการกระทบ กดเสียง กลืน ช้อนเสียง ปั้นคำ ลักจังหวะ หางเสียง และหวนเสียงมาใช้เพื่อเพิ่มความไพเราะให้กับทางขับร้อง สำนวน การเอื้อนส่วนใหญ่มีลักษณะใกล้เคียงกัน แต่แตกต่างกันที่ลีลาการเอื้อน แต่ละทางเอื้อนไปตามเอกลักษณ์ของตนเอง แสดงให้เห็นความสามารถ ชั้นเชิงและภูมิปัญญาของผู้ขับร้อง