ปัจจัยทำนายการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสัน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการหกล้มของผู้ป่วยพาร์กินที่เข้ารับการรักษาในคลินิกโรคพาร์กินสัน แผนกอายุรกรรมประสาท ของโรงพยาบาลรัฐบาลในระดับตติยภูมิ เขตกรุงเทพมหานคร ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยคัดสรร ได้แก่ การสูญเสียการทรงตัว ภาวะซึมเศร้า ความกลัวการหกล้ม สิ่งแวดล้อมภายในบ้าน แรงสนับสนุนทางสังคมจากครอบครัว กับการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสันและศึกษาปัจจัยทำนายการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสัน จำนวน 152 ราย ด้วยวิธีการเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบสุ่มหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัยคือ แบบประเมินภาวะซึมเศร้า แบบประเมินความกลัวการหกล้ม แบบประเมินปัจจัยสิ่งแวดล้อมภายในบ้าน ซึ่งผ่านการตรวจสอบโดยผู้ทรงคุณวุฒิ หาความเที่ยงด้วยวิธีสัมประสิทธิ์ของแอลฟาครอนบาค มีค่าความเที่ยงเท่ากับ .85, .90, .65, และ .89 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน พิสัย ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ Point Biserial Correlation สถิติวิเคราะห์การถดถอย Binary Logistic Regression Analysis ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ผู้สูงอายุโรคพาร์กินสันมีอัตราการหกล้มใน 2 สัปดาห์ จำนวนร้อยละ 42.8 และมีประวัติการหกล้มในอดีต ร้อยละ 81.6 2. การสูญเสียการทรงตัว ภาวะซึมเศร้า ความกลัวการหกล้มและสิ่งแวดล้อมภายในบ้านมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r=.550, .401, .446, .628 ตามลำดับ) 3. แรงสนับสนุนทางสังคมจากครอบครัวมีความสัมพันธ์ทางลบกับการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r=-.627) 4. ตัวแปรที่สามารถร่วมกันทำนายโอกาสเกิดการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสัน ได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ คือ การสูญเสียการทรงตัว ความกลัวการหกล้ม สิ่งแวดล้อมภายในบ้านและแรงสนับสนุนทางสังคมจากครอบครัว โดยทำนายโอกาสเกิดการหกล้มในผู้สูงอายุโรคพาร์กินสันได้ ร้อยละ 56.7 และสามารถสร้างสมการถดถอยโลจิสติกในการทำนายโอกาสเกิดการหกล้มได้ดังนี้ Log (หกล้ม) = - 8.909+.371สิ่งแวดล้อมภายในบ้าน+.208 การสูญเสียการทรงตัว +.065 ความกลัวการหกล้ม -.049แรงสนับสนุนทางสังคมจากครอบครัว